,,Tökum umræðuna"

Það koma stundir þar sem ég veit eiginlega ekkert í hvorn fótinn ég á að stíga. Stundum tilheyri ég „góða fólkinu“* vegna femínískra skoðana minna og stundum tilheyri ég ekki góða fólkinu vegna vægrar (og óvelkominnar) íslamfóbíu sem víbrar stundum í taugakerfinu. Ég hef gert nákvæma grein fyrir henni áður svo ég biðst afsökunar á endurtekningunni en ég má til.

http://racelessgospel.com/tag/talking-about-racism/

Mér er algjörlega fyrirmunað að skilja hvers vegna það má ekki ræða íslamfóbíu og útlendingaótta sem klárlega kraumar í afkimum þjóðarsálarinnar.

Ég trúi því einlæglega að fái þetta að krauma og grassera í laumi og friði þá magnist það og eflist. Ég trúi því í raun og sann að alltaf sé betra að stinga á kýlum. Að upplýsingar og hreinskiptin umræða sé af hinu góða.

Nú sé ég hins vegar að það er orðið rasistamerki að vilja „taka umræðuna“. Þessu er hnykkt fram innan gæsalappa sem dæmi um rasistamálflutning.

Síðan hvenær er þöggun af hinu góða?

* En ég tilheyri svo sannarlega ekki Góða fólkinu í Góða samfélaginu.

Dýrasaga

Snatinn.

Rúsínus kom til okkar sem pólitískur flóttaköttur frá Húsavík. Hann var sjálfsöruggur högni, þótt kúlulaus væri, og hafði gaman að því að flandra og blanda geði. Hann var fljótur að átta sig á hvar þvottahús og hreina tauið nágrannanna var og að brasilísku hjónin í Bobshúsi væru dýravinir.

Hann fékk alvarlegt taugaáfall þegar við fluttum á Háls og hann hitti Snata. Hann reyndi að standa uppi í hárinu á honum og í heilan dag rumdi þreskivél á hlaðinu á meðan Snata hljóp hringinn í kringum hana. En hlutföllin voru ójöfn og eftir þetta var Rúsínus inni á daginn og kíkti bara út á næturnar. Stundum gleymdi hann sér og þá varð að gera út björgunarleiðangra því alltaf þefaði Snati hann uppi.

Í hittífyrra fluttu á Háls tveir bæjarvitleysingar, Snúlli og Tacó, chihuahuar. Frúin var fljót að hleypa þeim inn í Villa Nova svo Rúsínus fékk keppinauta í húsið. Hann lét sér fátt um finnast og hló bara að stælunum í þeim því í þetta skiptið voru stærðarhlutföllin honum í hag.

Snúlli og Tacó.

Tacó var ungur og hraustur og dýrkaði sveitina. Hljóp eins og brjálaður bandítt út um allt og reyndi m.a.s. að smala. Hann varð fljótlega eins og bolabítur í laginu. Hann límdi sig strax á Snata og hermdi allt eftir honum. Því miður hefur Snati þann ósið að hlaupa með bílum og glefsa í dekkin. En það er  þetta með stærðarmuninn. Í desember í hittífyrra rann Tacó ofan í hjólfarið og glaðasti hundur í heimi hvarf á vit feðra sinna.

Þar sem Tacó var ekki fyllilega húsvanur voru þeir kumpánar látnir sofa í búri frammi í forstofu. Við fráfall Tacó var því pakkað saman og Snúlli fékk fullan aðgang að húsinu öllum stundum.  Þar sem Snúlli var eldri og rólegri en Tacó og orðinn einn reyndi Rúsínus nokkrum sinnum að vingast við hann. Einhverra hluta vegna vildi Snúlli það ekki og urraði alveg reglulega á Rúsínus og reyndi að láta hann vita hver væri aðalkallinn í húsinu. Rúsínus fussaði þá bara við því og gerði grín að Snúlla með fimi sinni. Stökk upp á borð og ullaði á hann.

Í haust byrjaði Rúsínus svo að horast. Við fórum með hann til dýralæknis og reyndist hann vera með nýrnabilun. Það er hægt að halda henni í skefjum með prótínminna fæði og tók Rúsínus við sér í smátíma en svo hríðhoraðist hann svo ekkert annað að gera en láta svæfa elsku karlinn.

Rúsínus að fara yfir Njáluritgerðir. Orðinn mjósleginn.

Núna væflast Snúlli um húsið og veit ekki hvað hann á af sér að gera. Fer með bóndanum í fjós í hvaða veðri og vindum sem er svo hann þurfi ekki að vera einn heima. Liggur þunglyndislega fyrir þess á milli.

Lexían:

Aldrei að vanmeta mikilvægi góðs óvinar.

Björgunarleiðangur.