Mig hefur langað til að tala við ykkur í nokkurn tíma en hef ekki fengið
mig til að hringja. Ég hef líka beðið
eftir því að þið hefðuð samband því mér myndi finnast það eðlilegt í stöðunni.
En enginn hefur samband við neinn. Mér skilst að þið teljið mig „snarbilaða
konu sem þurfi að rassskella“ svo ég tel símhringingu ekki vænlega til
árangurs. Sennilega hafið þið ekki haft samband við mig af sömu ástæðu. Ég veit
ekki hvort þið teljið manninn minn snarbilaðan líka
Kannski trúið þið því að ég sé „snarbiluð kona“ það er jú hin einhliða frásögn
sem þið hafið hlustað á. Kannski viljið þið trúa sögunni, það hentar ykkur að
trúa henni. Það er auðveldara að líta fram hjá væntingum og löngunum bilaðs
fólks. Eða vonds fólks. Kannski er ég snarbiluð, kannski er ég vond. En hvað sem því líður þá er frásögnin sem þið
hafið hlustað á ekki rétt. Sagan sem er sögð er í öllum meginatriðum röng. Við
vitum það, við höfum heyrt af því sem er borið út hér á milli bæja. Þið eruð ekkert ein um
það að trúa hinni einhliða frásögn. Við getum bara ekki leiðrétt þetta allt saman,
þetta er svo yfirgengilegt og endalaust.
Þegar við vildum fara þá var okkur haldið. Þegar við viljum vera þá er
reynt að flæma okkur á brott. Það er stöðugt reynt að svipta undan okkur
fótunum. Þetta hefur verið og er gríðarlega lýjandi og þið eruð að reyna að
nýta ykkur aðstæður. Það verður ekkert fram hjá því horft. Ég get skilið það að
ákveðnu leyti en ekki öllu. Þetta er fjölskyldumál. Þið væruð þau fyrstu sem
við myndum hafa samband við fyrir utan fjölskylduna. En núna eruð þið að gera
þetta miklu erfiðara en það þarf að vera. Ég bið ykkur að gera það ekki. Ekki taka þátt í þessari aðför.
Við viljum búa hér á Hálsi. Við viljum hafa lifibrauð okkar af búskap.
Okkar langar að ala drengina okkar upp hér í sveitinni, á jörð afa síns og
ömmu. Ef einhver skilur það þá eruð það þið.
Leyfið okkur það.
