Hávaðinn

Ég er búin að vita það alla mína ævi að það eru skemmtistaðir í miðborginni. Ævi mín er talin í nokkrum tugum svo þetta er ekkert nýtt fyrirbrigði. Það hefur aldrei nokkurn tíma hvarflað að mér að kaupa mér húsnæði í miðbænum einmitt vegna þess að ég veit að drukkið fólk er hávaðasamt og getur verið til vandræða. Þess vegna finnst mér svolítið sérstakt að kaupa sér íbúð í miðbænum þar sem er vitað að eru skemmtistaðir, kvarta svo undan hávaða og ætlast til að skemmtistaðirnir loki. En það er kannski bara ég.

Snati og frisbí-diskurinn

Við Snati eigum frisbídisk sem við leikum okkur oft með. Við erum yfirleitt ekki að leika sama leikinn, ég er að leika leikinn: Ég kasta, þú sækir og kemur með til mín. Hann er að leika leikinn: Þú kastar, ég sæki, svo reynir þú að ná disknum af mér. Í gær var yndislegt veður og við vorum að leika okkur. Ég var með hundanammi í vasanum sem hann átti að fá í hvert skipti sem hann kæmi með diskinn. Það virkaði ekki. Hann og Lubba sleiktu bara nánast gat á buxnavasann. Í eitt skiptið sækir hann diskinn og leggst svo niður með hann í seilingarfjarlægð. Lubba kemur og leggst við fæturna á mér til að fá klapp. Snati þolir það mjög illa þegar Lubba fær athygli svo ég sest á hækjur mér og klappa Lubbu. Hann stekkur á fætur og kemur með diskinn. Gengur fram hjá mér, sleppir disknum á jörðina og mígur á hann.