Þegar afi minn átti 100 ára
fæðingarafmæli síðasta sumar minntist ég
hans
hér á blogginu. Stuttu síðar áttaði ég mig á því að amma mín hafði átt
hundrað ára fæðingarafmæli árið á undan og þrátt fyrir að hafa farið suður og
átt hlýja og skemmtilega stund með ættingjunum þá minntist érg hennar ekki
sérstaklega. Það er svona sem þetta virkar, sjáiði, m.a.s. hörðustu femínistar
eru blindir.
Ég minnist ömmu sem gellu, hún
var alltaf í fallegum fötum, fór reglulega í hárgreiðslu og gekk um á mjög háum
hælum. Það gæti hafa haft áhrif að hún var mjög stutt í annan endann. Ég held
ég fari rétt með að hún hafi alltaf gengið á tánum því vöðvarnir í kálfunum
höfðu styst af stöðugri hælanotkun.
Mínar fyrstu minningar um ömmu er
þegar fjölskyldan bjó á Kleppsveginum uppi á þriðju hæð og amma var að hjálpa
mömmu (nei, ég held að pabbi hafi örugglega ekki tekið þátt í þessu). Amma hékk
hálf útum um gluggann til að þrífa rúðurnar að utanverðu. Ég var alla vega
skelfingu lostin.
Amma var dóttir kaupmannshjóna og
góðu vön. En þau afi hófu búskap sinn á moldargólfi. Hann var nýútskrifaður
lögfræðingur í kreppunni og eina vinnan sem fékk var á Akureyri og þetta eina
húsnæðið sem var í boði. Fína kaupmannsdóttirin kvartaði aldrei, hvorki þá né
seinna. En hún hafði alltaf mikla þörf fyrir snyrtimennsku og það var alltaf
tandurhreint og fínt á Skólavörðustígnum.
 |
| Svavars fjölskyldan. |
Þau fluttu frá Akureyri til
Siglufjarðar þar sem afi vann í bankanum. Þegar pabbi og mamma eignuðust eldri
systur mína kom amma til Reykjavíkur til að hjálpa til. Mamma hefur stundum
sagt mér þá sögu að hún hafi í eitt skiptið komið heim og þá voru vinkonur ömmu
í heimsókn og voru kerlurnar að spila bridds og drekka sérrí. Mömmu fannst
þetta ekki sniðugt en ég get ekki að því gert að glotta í kampinn.
 |
| Við amma á Skólavörðustígnum. |
Amma var lífsglöð kona og hafði
gaman að því að vera til. Hún reyndi að kenna mér að dansa í
musikværelse og
tók mig með á tónleika þegar Kristján Jóhannsson var að hefja sinn feril. (Hann
fór út af tóninum í einu lagi og Stefán Íslandi sem sat fyrir framan okkur
greip um eyrun. Blóm í garðinum.)
Þegar afi varð bankastjóri urðu
þau auðvitað vel stæð og amma hafði gaman að því að leyfa okkur barnabörnunum
að njóta þess. Ég á mynd í huga mér af afa að koma niður stigann með risastóran
og úttroðinn rauðan poka af gjöfum fyrir jólin.
Ég man ekki alveg hvenær hún
veiktist, ég var bara krakki. En það hentaði henni illa. Hún var kraftmikil
kona sem vildi vera í iðu hlutanna. Hún dró afa með sér á alls konar
listviðburði og í ferðalög. Afi var hálfgerður durtur, það er nú eiginlega ekki
hægt að neita því.
Ég held að hún hafi alltaf horft
fram á við. Hún dvaldi ekki í liðinni tíð og breytti gjarnan heima hjá sér í
samræmi við tíðarandann. Ég held að þetta sé kallað núvitund í dag.
