Sambærilegt starf

Þar sem nokkur umræða hefur spunnist um rétt einstaklinga til starfstilboða langar mig að leggja orð í belg.

Þegar mitt starf var lagt niður 2010 stóð á þeim pappír sem ég fékk í hendur að ég hefði rétt til biðlauna, sem ég þáði, og að ég nyti forgangs í sambærilegt starf á vegum sveitarfélaga ef slíkt losnaði. Nú hef ég ekki haldið sérstaklega upp á uppsagnarbréfið, undarlegt nokk, en hægt er að sjá í Fundargerð fræðslunefndar frá 10.6.2013 að sama gilti um annan kennara.

Nú er það ákveðið sjónarmið að vinna sé vinna. Hitt er annað mál að það er lítið réttlæti í því að einstaklingur sem hefur unnið sig upp í starfi og staðið sig vel skuli þurfa að sætta sig við minni ábyrgð, lægri laun og, já, að lækka í virðingarstiganum fyrir engar sakir aðrar en þær að starfið hans er lagt niður. Að því gefnu að hann fái starf áfram.

Nú getum við haft hvaða skoðun á því sem við viljum. Mér fannst það t.d. fullkomlega skiljanlegt þegar þá menntaðasti starfsmaður og deildarstjóri stofnunar hér í sveit afþakkaði ræstingarstarf við sömu stofnun í kjölfar niðurlagningar starfs. Margir voru ósammála mér og hneyksluðust því: „honum var jú boðið starf.“*

Löggjafinn og dómsvaldið eru hins vegar þeirrar skoðunar að einstaklingur eigi rétt sambærilegu starfi, sé það í boði, og má finna marga dóma og úrskurði þar að lútandi.

Því þykir mér það bæði sorgleg og ósanngjörn umræða að einstaklingur sem hafnaði starfi sem ekki var sambærilegt við hið fyrra eigi þ.a.l ekki rétt á sambærilegu starfi þegar það býðst.

*Svona fékk ég söguna frá fyrstu hendi. Það má vera að ég sé auðtrúa en mér þykir eðlilegt að trúa því sem fólk segir mér af högum sínum.