Ónýt sjálfsmynd þjóðar



Við höfum öll heyrt þessa sögu: Nokkrir smákóngar í Noregi undu ekki yfirgangi Haraldar hárfagra og fóru til Íslands. Hér settust þeir að til að njóta frelsis og sjálfstæðis. Synir þessara frelsishetja urðu miklir garpar, svo miklir að við erum enn að lesa af þeim sögurnar í Íslendingasögum. Slíkur og þvílíkur er uppruni íslensku þjóðarinnar. Sei, sei, já.

Þessi útgáfa hentaði Íslendingum afskaplega vel á nítjándu öld og öndveðri tuttugustu á meðan barist var fyrir sjálfstæðinu. Niðurlútir og langsveltir nýlendubúarnir þurftu svona tröllasögur til að ljúga í sig þróttinn. Ljúga segi ég því auðvitað stenst þetta enga skoðun.
Fyrir það fyrsta þá voru það engir smákóngar sem komu til Íslands, það voru yngri bræður sem fengu ekkert land. Við getum alveg gefið okkur að þeir hafi verið höfðingjasynir en ég er nokkuð viss um að þeir hafi ekki fjölmennt á skipin og skipt á milli sín verkunum. Nei, ég er nokkuð viss um að það hafi verið sirka einn höfðingjasonur á hverju skipi og fullt af vinnumönnum, þrælum jafnvel. Bergþórshvoll var fullur af fólki. Það var ekki bara höfðinginn Njáll og synir hans (fyrir nú utan að hvorki Njáll né Gunnar voru höfðingjar heldur bara stórbændur.) Nei, húsið var fullt af vinnumönnum, ambáttum og þrælum.  

Þessu hefur verið svarað á þá leið að m.a.s. þrælarnir okkar hafi verið konungbornir sbr. Melkorka. Þið vitið, Melkorka sem Höskuldur Dala-Kollsson keypti á Írlandi og nauðgaði svo reglulega.
Já, talandi um það. Við erum svo ægilega stolt af víkingunum okkar, þessum sem gerðu strandhögg í öðrum löndum og drápu mann og annan. Við erum svo stolt af þeim að við töluðum um „útrásarvíkinga“ í brjálæðinu sem gekk yfir hér um árið, í hreinu heiðurs- og viðurkenningaskyni. Réttara hugtak yfir víkinga sem við ættum frekar að nota er þjófóttir morðingjar. Já, elskurnar mínir, þetta voru ómerkilegir þjófar. Svolítið fyndið hvað við erum svo hneyksluð og miður okkar yfir Tyrkjaráninu þegar hingað komu Alsírbúar og gerðu nákvæmlega það sama á Íslandi og æðislegu forfeðurnir okkar gerðu á öldum áður. Okkar finnst bara ekkert töff við þetta Tyrkjarán.

Þetta er sem sagt sjálfsmynd þjóðarinnar. Við erum wannabe höfðingjar, uppfull af þrælsótta og lúffum um leið og einhver frekjuhundur kemur á vettvang og þykist flagga frumburðarrétti. Við föllum að fótum þeirra eins og hundar og leyfum þeim að traðka á okkur á skítugum skónum af því, já, af því að við trúum því virkilega að einn daginn muni okkar tækifæri til skítseiðisháttar koma. Og við ætlum sko að nýta það. Við ætlum svo sannarlega að nýta það. Þess vegna getum við ekki sameinast gegn frekjuhundinum þótt við vitum að sameinuð getum við sigrað hann. Af því að ef við lokum á möguleika „höfðingjans“ þá getum við ekki komist í hlutverk höfðingjans sem er okkar erfðaréttur! Fyrir þau okkar sem erum ekki af réttu kyni eða réttri ætt þá mun þetta tækifæri aldrei koma. Enda eigum við ekki að vilja svona andstyggðar tækifæri. Við þurfum að átta okkur á að samtakamátturinn er sterkari en höfðinginn. Og við þurfum svo sannarlega að átta okkur á að hér eru engir kóngar og hafa aldrei verið. Við þurfum nýja sjálfsmynd sem þjóð. Og þá getum við kannski siðmenntast.


Ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Krossinn sem ég ber

Vandamál og lausnir