Ég hefði getað verið í brjáluðu partístandi í kvöld en ég er bara orðin svo gömul og þreytt að ég nennti því ekki. Get samt ekki verið þreytt eftir þessa laufléttu vinnu mína, almáttugur nei. Það hlýtur bara að vera svona hrikalega erfitt að vera í öllum þessum fríum. Svo þarf maður auðvitað að halda í þessar fáu krónur sem maður á. Ekkert víst að launaseðillinn komi í hús núna um mánðamótin. En til að vera ekki algjör félagsskítur þá mætti ég í kokteilboðið. Míns bara orðin virðuleg kona í kokteilboðum!
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli