Tilfinningasamar hugleiðingar um ,,stóriðjubrölt á Bakka."

Fyrir nokkrum árum var tilkynnt að Alcoa hefði, allra náðsamlegast, valið Bakka við Húsavík sem næsta álversstað. Það braust út taumlaus gleði. Það var líkt og Húsavík hefði hreppt stóra vinninginn í Lottóinu. Fólk klæddi sig í álpappír og fagnaði í beinni útsendingu.

Ég ákvað umsvifalaust að berjast gegn þessu álveri. Ég gat m.a.s. haft hátt um það, ég er nefnilega aðflutt. Aðrir fóru með andstöðu sína eins og mannsmorð.

Nokkru seinna horfði ég á fréttir um nýjan Listaháskóla sem átti að troða inn í þrönga götumynd. Snilldarhugmynd laust niður í höfuðið á mér. Listaháskóla á Bakka! Ég bloggaði snilldina og fékk athugasemdir. Þetta var algjörlega ómögulegt. Kennararnir eru allir í hlutastörfum, þeir geta ekki flutt út á land. Merkilegt. Hér eru erlendir tónlistakennarar í flestum stöðum.

Dag einn sit ég og smyr flatbrauð með öðrum kvenfélagskonum. Gaspra um hugmyndina frábæru. Ein þeirra lítur upp, horfir í augun á mér og segir: ,,Við fáum hann aldrei." Í tóninum, í augnaráðinu, skella á mér áratuga vonbrigði. Í eitt skelfilegt andartak er ég álverssinni.

Ég sit á spjalli við kunningja minn. Hann segir mér að það sé engin mjólkurframleiðsla lengur í Norður-Þingeyjarsýslu. Það séu bara tvö bú eftir á Tjörnesi. Mjólkurbíllinn fer þangað aðeins tvisvar í viku. ,,Hversu langt heldurðu að sé til, að Mjólkursamsalan geri þeim tilboð um að hætta?" spyr hann mig. Ég hef engin svör.

Ég missi vinnuna og sit atvinnulaus í tvö og hálft ár.

Ég fer að sumarlagi í vettvangsferð með sveitarstjórnarmönnum Þingeyjarsveitar að skoða Þeistareyki og tilvonandi vinnusvæði. Það er fallegt þarna. Við hittum ein hjón á ferðalagi.

Ég samþykki orkuöflun á Þeistareykjum.

Alcoa hættir við álver á Bakka. Það stóð heldur aldrei til, það var bara að tryggja sér orkuna af Þeistareykjum.

Það er byrjað að semja um minni fyrirtæki á Bakka. Minni orkuþörf. Sennilega þarf ekki að hætta búskap í næsta nágrenni.

,,Fólk vill deyja á þúfunni sinni," segir maðurinn minn.

Þeistareykir eru komnir í tætlur. Heimamenn sem hafa smalað löndin árum saman eru með kökk í hálsinum. Þeir vilja þetta samt.

Hér viljum við búa. Hér viljum við deyja. Til þess verðum við að geta lifað hér.