Forgengileikinn
Það voru sem sagt áramót. Á
slíkum tímamótum staldrar fólk við og lítur yfir farinn veg. Ég hafði enga
sérstaka þörf fyrir það svo sem en svo lenti ég á netflandri mínu inni á síðu
BBC sem hafði sett saman lísta
yfir frægt fólk sem hafði dáið á árinu sem var að líða.
Það er stundum undarlegt hvernig
hugurinn virkar en þar sem ég horfði á þetta fór ég að hugsa um, ekki
einstaklingana heldur hvernig kynslóðirnar hverfa. Ég þykist þess t.d. fullviss
að það sé enginn lifandi
í dag sem barðist í fyrri heimsstyrjöldinni.
Vitneskjan er skráð og lifir sem
slík en reynslan sjálf er horfin. Eins og t.d. það fólk sem lifði og reyndi
kreppuna miklu er ekki lengur ráðandi afl í heiminum. Þetta er því ekki bara
horfinn tími, þetta er hverfandi reynsla.
Kynslóðin mín, fólk á
fimmtugsaldri, er orðin valdakynslóðin. Ég sé jafnaldra mína, aðallega karlana
auðvitað, í fréttatímum að segja okkur hvernig heimurinn virkar.
Hafið þolinmæði með mér núna.
Bókinni er skipt
upp í áratugi. Þar opinberaðist fyrir mér að níundi áratugurinn er áratugurinn
þar sem almennir Íslendingar kynnast lúxus. Allt í einu fórum við flest að hafa
það gott. Uppakynslóðin átti sinn tíma þarna. Ég held að allir 2007 bissness
strákarnir hafi setið blautir á bak við eyrun í bíó 1987 og dreymt um að verða
Gordon Gekko þegar þeir yrðu stórir. 
Verkalýðsbaráttan hafði skilað
launabótum og betri vinnuaðstæðum. Mannréttindabarátta sjötta og sjöunda
áratuganna hafði veitt okkur, ja, mannréttindi. Réttindi sem ungt fólk í dag
telur sjálfsögð, svo sjálfsögð að það nennir ekki að mæta á kjörstað. Á níunda
áratugnum var ekkert annað að gera en að uppskera vinnu og erfiði kynslóðanna á
undan og njóta. Á þessum áratug, við þessar aðstæður, kemst núverandi
valdastétt til vits og ára.
Er það slæmt? Ég hreinlega veit
það ekki. Kannski er það bara hið besta mál að fólk upplifi það sem kreppu að
þurfa að sætta sig við næstnýjasta iphoninn. Kannski er það hið besta mál að
standardinn sé svo hár að við sættum okkur ekki við það eitt að hafa nóg að
bíta og brenna. Að brauðstrit og erfiðleikar hverfi og gleymist.
Hins vegar er ég pínku ponsu
lítið hrædd um að brauðstrit og erfiðleikar lifi góðu lífi en eitthvað annað sé
að deyja drottni sínum.
Ummæli
Skrifa ummæli