Fyrir einhverju síðan heyrði ég viðtal í útvarpinu við einn af þessum spekingum og var verið að ræða um miðla og trúna á þá. Þessum spekingi fannst trúin á miðla alveg fáránleg og helstu rökin sem hann setti fram voru þau að ef látið fólk gæti haft samband við lifendur þá væri það ekki að koma einhverjum ómerkilegum upplýsingum eins og þeim hvar lyklarnir væru á framfæri. Það myndi upplýsa lifendur um eitthvað stórkostlegt eins og innstu rök tilverunnar.
Afstaða mín gagnvart hinu yfirnáttúrulega er talsvart sú sama og gagnvart draugum; ég hef alls enga trú á að þeir séu til en ég mun aldrei fara í draugahúsið á Tjörnesi að næturlagi.
En hvað sem því líður þá fór þetta í taugarnar á mér.
Hverfum til baka nokkur þúsund ár. Því hefur verið haldið fram að það fólk sem sóttist alltaf eftir einhverju betra hafi verið fólkið sem lifði af. Eins og t.d. indóevrópumaðurinn á sínu ferðalagi frá Kákasus. Fólkið sem leitaði betri lífsskilyrða og lifði því af. Þess vegna sé þörfin eftir einhverju betra, stærra og meira bundið í erfðaefnið okkar.
En hvað ef það er ekkert stærra betra eða meira? Og af hverju ætti að vera eitthvað stærra, betra eða meira? Af hverju er þetta bara ekki skrambi gott?
Þegar kona stendur fyrir framan læstar dyr í ausandi rigningu þá er það bara talsvert issjú hvar helv.. lyklarnir eru.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli