Búinn að vera rólegur og góður dagur. Reyndi mitt ítrasta í húsmóðurhlutverkinu en komst ekki lengra en að hengja upp plakatið sem datt niður fyrir tveimur mánuðum. Þetta er bara of erfitt. Ætli að það séu til húslegir karlmenn? Ef svo er ætti ég þá að fá mér svoleiðis stykki? Það truflar mig líka talsvert mikið að ég var ægilega húsleg í fyrra (ég hef samt aðeins tínt upp og ryksugað í millitíðinni) og fékk þennan líka skelfilega tennisolnboga. Ég var farlama í marga mánuði. Fannst það gríðar óspennandi í alla staði.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli