Ég tók mig til í dag og stal heilum bekk. Bekkurinn minn talaði um síðastliðinn miðvikudag að það gæti verið gaman ef 10. bekkuirnir væru með atriði á jólaskemmtuninni og ákváðum að drífa bara í því og setja upp helgileikinn. Með okkar lagi auðvitað. Verst er að ég kenni hinum 10. bekknum lítið sem ekkert svo ég þarf að stela honum af öðrum kennurum til að geta æft. Ekkert sérstaklega vel liðin fyrir vikið. En þótt við höfum ekki byrjað að æfa fyrr en í dag (við sko, ég er nefnilega svo ferlega mikið með) þá sýnist mér þetta bara ganga vel. Held þetta eigi eftir að verða mjög gaman. Nú er ég að plotta hvernig ég geti stolið þeim á morgun svo það sé hægt að koma búningamálum í horf og rennt yfir cirka tvisvar.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli