Á árshátíðinni um daginn heyrði ein konan, frá hinum, að ég væri að leita að manni. Hún gerði sér lítið fyrir og kallaði í næsta mann. Íslenskar sveitakonur eru nú ekkert að vandræðast með svona smá vandamál og leysa þau með annarri hendi meðan þær vaska upp með hinni. . Maðurinn bauð mér upp sem ég þáði. Eftir þann dans kvaddi ég bara kurteislega enda höfðaði maðurinn ekki til mín þótt eflaust ágætur sé. Nýlega hitti ég konuna aftur og spyr hún þá hvernig hafi gengið hjá mér og manninum eins og þetta hafi verið upphafið að einhverjum voða rómans. Fyrst var ég hálfhissa en áttaði mig svo á því að þegar kvendýr hér í sveitinni eru eitthvað að vesenast eru þau náttúrulega bara ,,leidd undir” og þeirra hysterísku vandamál leyst. Ég er brúnhærð, búttuð og sæt but I’m not a cow, though!!!
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli