Það er dálítið merkilegt upplifelsi að vera í erfiðri vinnu og allir halda að maður sé ekkert að gera. Hvað ætli að þetta sé kallað? Lítilsvirðing kannski?
Það er samt ekki eins og þetta sé eitthvað sem ég hef bara haft á tilfinningu. Langt í frá. Um daginn t.d. var verið að bera saman launahækkanir kennara og annarra starfsstétta í sjónvarpinu. Það vill reyndar svo skemmtilega til að samanburðar starfstéttirnar útheimtu ekki háskólapróf til starfans. Til þess að geta verið grunnskólakennari þarf háskólapróf en prófið er einskis virði eins og könnun sýndi hér um daginn. Samfélaginu finnst prófið einskis virði eins og þessi samanburðarfrétt bar klárlega með sér.
Og svo halda allir að maður sé ekki að vinna fullan vinnudag. Merkilegt alveg. Er það vegna þess að tvo daga í viku þarf ég ekki að vera í byggingunni í nema 6 klukkutíma? Ég sit reyndar bara næstum öll kvöld við undirbúning og yfirferð verkefna. Ætli að það sé vegna þess að ég kenni bara 30 stundir á viku? Það er nú reyndar gott líf, ég hef aldrei kennt svona lítið áður. Ég er náttúrulega bara að meðaltali í 5 klukkutíma í kennslu. Það er líka svo auðvelt að kenna að meðaltali 22 börnum í einu. Sérstaklega núna þegar Fræðslumiðstöð predikar einstaklingsmiðaða kennslu. Þar er nú svo ljúft og einfalt að vera með tuttugu og tvöfalt námsefni í gangi tala nú ekki um þegar maður er á einföldu skítakaupi. Ég er náttúrulega bara að þessu af hugsjón. Ég þarf ekkert að lifa neitt, neinei.