Það er merkilegt hvernig vaninn og utanbókarlærdómurinn fer með mann. Nú hef ég aðallega kennt islensku og ensku og hef talað um það við nemendur að enskan sé ekki skrifuð eins og hún er borin fram. Hins vegar hefur mér alltaf fundist íslenskan vera þannig. Í dag kom ég aðeins að því að kenna lestur og það er bara miklu meira en að segja það að læra að lesa. Fyrst fórum við í gegnum hvað stafirnir hétu og hvað þeir segðu. Það var alveg á kristaltæru svo þá var byrjað að lesa. Setningin: ,,Hvað varstu að segja?" hljómar nógu einföld en fyrir barn sem er að læra að lesa þá er hún dálítið snúin. Hún er nefnilega borin fram : ,,Kvað vastu að seija?" Og það eru fleiri orð sem eru til vandræða. Er búin að öðlast aðeins meiri skilning á lestrarörðugleikum.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
já, eða jafnvel: Kva vasta seija.
SvaraEyða