Að endingu verð ég nauðsynlega að taka það fram að ég lét ekki kúga mig til reykleysis. Hvorki andlega né peningalega. Ég fann nefnilega lausn á málinu. Það eina sem ég hefði þurft að gera er að koma mér í samband við smyglara, sjóara t.d.nóg er af þeim, sem getur útvegað mér tóbak á lægra verði en gengur og gerist á Íslandi. Þá hefði ég get reykt eins og mér sýndist án þess að borga krónu til íslenska ríkisins. Orðið fárveik með lungnaþembu, hjartasjúdóm og krabbamein og legið inni á spítala í rándýrri meðferð án þess að hafa lagt til krónu til heilbrigðiskerfisins með reykingasköttum. Þá hefði ég sko hlegið hásum hlátri á milli hóstakastanna, dregið súrefniskútinn á eftir mér út á stétt og reykt mínar smygluðu sígarettur. Þegar ég hafði fattað þetta þá gat ég hætt að reykja, af því að það var mín ákvörðun en ekki annarra.

Ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Krossinn sem ég ber

Vandamál og lausnir