Fyrir nokkrum árum var frétt í Ríkissjónvarpinu um mansal á konum. Í fréttinni var fjallað um að konur voru fluttar til Vesturlanda á fölskum forsendum og svo neyddar til að dansa á súlustöðum (þær eru nefnilega aallaaaar að vinna með háskólanáminu sínu og gera þetta af fúsum og frjálsum vilja, yeah, right) eða út í vændi. Einhverra hluta vegna fannst fréttamanninum Ólafi Sigurðssyni fullkomlega eðlilegt að sýna með þessari frétt myndir af stúlkum við súludans og einhverjar aðrar glennumyndir. Nú, mér fannst þetta vera gróf þversögn. Annars vegar var verið að tala um mansal á konum og hins vegar var verið að sýna konur sem kjötstykki. En eins og við vitum að þá virkar sálarlíf fólks þannig að því oftar sem við sjáum eitthvað því sjálfsagðara finnst okkur það. Ég hringdi í fréttastofuna og fékk að tala við Ólaf. Hann var ekkert nema dónaskapurinn og skildi bara ekkert um hvað ég, kerlingaróféti auðheyrilega í hans eyrum, væri að tala um. Það væri bara svo ægilega nauðsynlegt að ,,hafa grafíska útfærslu" með fréttinni. Jájá, það má nefna kvenfyrirlitningu ýmsum nöfnum, hún er samt kvenfyrirlitning. Hins vegar hefur Ríkissjónvarpið verið tiltölulega til friðs undanfarin ár.
En í kvöld var fjallað um nýafstaðið landsþing Repúblikana í Bandaríkjunum. Stöð tvö sýndi frá þinginu og svo viðbrögð John Kerry við ræðu Bush. Ríkissjónvarpið hins vegar sýndi frá þinginu, mótmælendur á götu úti sem voru eintómar fáklæddar stúlkur, vel súmað á brjóst og rassa og svo viðbrögð John kerry við ræðu Bush. Og hver skyldi nú fréttamaðurinn hafa verið? Mikið rétt, enginn annar en Ólafur Sigurðsson.

Að endingu langar mig að spyrja, í engu sambandi við þetta að ofan, af hverju sér maður engar feitar fréttakonur og fáar miðaldra fréttakonur á sama tíma og manni er boðið upp á feitan, gamlan og ótalandi fréttakarl?

Ef Ólafur Sigurðsson rekst á þennan pistil og vill fara í meiðyrðamál þá heiti ég Ásta Svavarsdóttir.