Ég er komin í skelfilegan vídeó-vítahring sem ég sé ekki fram á að losna úr. Einn kennarinn var veikur um daginn svo afleysingakennarinn leyfði bekk að horfa á vídeó. Kemur svo yfir til mín og spyr hvort það sé ekki í lagi að þau fái að klára að horfa á myndina, það seú ekki nema 10-15 mín. eftir. Jú, elskan mín. Ekki málið. Nema hvað það voru 35 mín. eftir sem þýðir allur tíminn. Mínir krakkar taka eftir þessu og verða alveg brjáluð. Þau fái sko aldrei að horfa á vídeó og égsé sko bara alveg ógeðslega ósanngjörn! Takk fyrir. Þannig að ég neyddist til að leyfa þeim að glápa. Að vísu með skilyrðum, þau urðu að vera stillt og prúð í þrjá daga. Stóðu að sjálfsögðu ekki við það að mínu viti en alveg totally að þeitrra viti. Og þá urðu hinir bekkirnir alveg brjálaðir og ég er alveg hrikalega ósanngjörn and on and on and on.... Svo nú sit ég föst í þessum skelfilega vítahring og sé ekki nokkra leið út.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli