Þar sem ég hef legið í pest, vírusútbrotum og almennum aumingjaskap ákvað ég að gera eitthvað til að auka mér hreysti. Sem sönn íslensk kona þyrfti ég að taka lýsi og sofa í fersku lofti. Kyntir ofnar og lokaðir gluggar væru bara fyrir kveifar og pestargemsa. Mér fannst þetta ekki alveg jafn sniðugt í morgun þegar ég vaknaði í 11 stiga frosti og hafði ekki hina minnstu löngun til að stinga tá undan sæng.
Seinni partinn var kennarafundur og á meðan hann var að hefjast þá lagði ég fram formlega kvörtun: Mér hafði ekki verið gerð grein fyrir því í atvinnuviðtalinu í vor að ég mætti eiga von á því að vakna í 11 stiga gaddi. ,,11 stiga frost! Hva! Bíddu þar til það fer í 20 stig." Sem ku vera algengt. Komin í kvörtunarham vildi ég ekki láta slá mig út af laginu og kvartaði undan því að mér hefði ekki heldur verið gerð grein fyrir því að hér gæti veðurhamur orðið slíkur ófært yrði á milli húsa. ,,Ásta mín, þú spurðir ekki."
Að mér læðist sá lúmski grunur að á mig hafi verið leikið.