Reif mig upp fyrir níu í morgun til að mæta í félagsheimilið og smyrja súkkulaði á bollur. Sat og penslaði og náði einni á hverja þrjár hjá hinum. Týpískt. Alveg það sama og þegar ég var að reyna að hjálpa til við að flysja kartöflurnar fyrir Góugleðina. Stöllur mínar reyndu að hugga mig með því að þær hefðu margra ára æfingu. Ég þarf greinilega að fara að æfa mig. Svo var ég sett upp í bíl með annarri til að selja bollurnar. Þegar langt var komið fattaði ég það að það var bara einn einhleypingur á leiðinni okkar og sá er á áttræðisaldri. Ókey, ég vil þá alveg þroskaða en ég vil samt að maðurinn minn geti skrölt með börnunum okkar til altaris þegar þau fermast. Það var líka búið að tala um einhverja leið með fullt af einhleypingum. Ég var alveg viss um að ég fengi hana. Ég kvartaði formlega undan þessu þegar við komum til baka en þá hafði það þegar uppgötvast. Þetta voru bara mistök í hita leiksins. En nú er alveg ár í annað svona kynningartækifæri og ég er alvarlega sorrí, svekkt og sár yfir þessu!
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Þetta er alveg í anda Vladimir Propp. Alvöru ævintýri, hetjan lendir í ýmsum hremmingum og allt virðist vonlaust en endirinn er vitanlega góður og hetjan uppsker árangur erfiðisins.
SvaraEyðaÞetta lítur sem sagt afar vel út allt saman. Trúðu mér.
Ég var einmitt dregin einhvern tímann á sveitarúntinn fyrir norðan með mútter og vinkonu hennar. Þá var mér bent á alla bæina þar sem voru einhleypir bændur. Þeir voru nær allir sjötugir eða þaðan af eldri.
SvaraEyðaEr nokkuð úrval af viti þarna á landsbyggðinni???
Já, það á að vera þokkalegt úrval hérna. Ég hef reyndar ekki séð það! Jú, reyndar þennan sem dansaði við mig á Þorrablótinu.
SvaraEyða