Ég og litla frænka mættum á Austurvöll við þingsetninguna til að minna ráðamenn á okkur kennara og nemendur. Við lentum að vísu við hliðina á skyrborðinu svo það er hætta á að okkur sé ruglað saman við einhverja aðra! Kona með bleika regnhlíf var við hliðina á okkur að minna á jafnréttismálin. Málefnið er gott en skyggði dálítið á útsýnið. Ég var líka búin að raða á mig Halldór/Davíð/Björn! Hverja drepum við næst merkjum svo það að ég sé grunnskólakennari í verkfalli getur hafa farið fyrir ofan garð og neðan. Kennarasambandið var bara ekki með neina borða eða merki. En við höfðum nú samt talsvert gaman af því að sjá allt liðið. Lögreglukrakkaræflarnir með drill sergentinn öskrandi á sig voru samt hálfhjákátlegir. Það hlýtur að vera hægt að gera þetta eitthvað öðruvísi. Allt fólkið hló bara að þeim.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli