Jeddúddamía, þar var ég gripin í bólinu. Ég vakna yfirleitt um hálftíuleytið hérna og finnst það ágætur tími en í dag vakna ég um hádegið við að það er bankað á dyrnar. Sprett fram í fullvissu þess að rafvirkinn sem átti að koma í gær eða dag sé mættur. Ríf upp hurðina með úfið hár og stýrur í augum og byrja að skófla taugrindinni frá hurðinni til að maðurinn komist inn. Nei, þá er þetta samkennari minn af lóðinni að bjóða mér til síðdegiskaffis. Gvöð, ég vona að hann hafi ekki séð DV og haldi að ég sé svo örvæntingarfull að ég reyni að draga alla karlmenn inn í hús!
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli