Krossinn sem ég ber

Þetta er skemmtileg grein og mæli ég með að fólk lesi hana. Ég þekki það úr minni vinnu að sitja á stundum á alveg vita tilgangslausum fundum þar sem heillöngum tíma er eytt í eitthvað blaður sem skilar svo engri niðustöðu.Þetta pirrar mig því þetta truflar mig frá hinni raunverulegu vinnu sem er kennslan og undirbúningurinn fyrir hana. Því þegar ég kem heim til mín þá vil ég helst leggjast upp í sófa og lesa góða bók. Eða horfa á kassann. Eða bara whatever.
Hins vegar held ég að allt þetta annríki komi til af því að fólk skilgreinir sig svo mikið út frá vinnunni sinni. Mér er minnisstætt samtal sem ég varð einu sinni vitni að. Samstarfsmaður minn er segja frá því að honum hafi seint að kvöldi til um sumar orðið það á að keyra dálítið greitt einhvers staðar úti á landi. Annar samstarfsmaður grípur andann á lofti og segir: ,,Já en, þú ert kennari. Hvurslags fyrirmynd ert þú?" Þetta þótti mér alveg magnað því samkvæmt þessu þá er ég kennari allan sólarhringinn allan ársins hring. Ég lít ekki þannig á að ég sé fyrst og fremst kennari sem gegnir nafninu Ásta. Ég er einstaklingurinn Ásta sem vinnur sem kennari.
Þá ætla ég til gamans að vitna umræðu sem kom einu sinni upp um það hverjir mættu sjást fullir niðri í bæ. Stjórnmálamenn eru náttúrulega algjört tabú og prestar og svo kennarar. Kennarar eiga nefnilega að vera góðar fyrirmyndir. Ég mótmæli þessu bara alveg eindregið. Við hljótum að átta okkur á því að fólk er bara fólk hvaða starfi sem það gegnir. Og þótt það sé ár og dagur síðan ég var full niðri í bæ síðast af þeirri einföldu ástæðu að ég er bara orðin gömul og þreytt og nenni ekki að standa í þessu þá áskil ég mér samt alveg fullan rétt til þess.