Fyrir um áratug átti ég íbúð og kött í Reykjavík og var í
skemmtilegri vinnu. Einn morguninn vaknaði ég sem oftar, settist upp og horfði
ofan á tærnar á mér. Þá laust því ofan í höfuðið á mér að svona gæti lífið
verið næstu fjörtíu árin. Sama íbúðin, sama vinnan, sennilega nýir kettir. Ég
komst að þeirri niðurstöðu að ég vildi meira út úr lífinu, pakkaði mínu
hafurtaski og hélt þvert yfir landið.
Á árshátíð Hreims í Ýdölum hitti ég rauðhærðan bónda sem ég
bauð upp í dans. Höfum við dansað saman síðan. Þetta voru ekki flugeldar og
læti. Við vorum ekki Burton og Taylor. Við vorum tveir vængbrotnir fuglar sem
gátu flögrað saman.
Við höfum gengið í gegnum sorg og við eigum svo sannarlega
gleði. Og ég finn eftir því sem tíminn líður hvað undirstaða lífs míns hefur
styrkst. Hann styður mig í stríðinu. Hann hlustar á þusið yfir óréttlæti
heimsins. Lætur sig hafa femíníska fyrirlestra um, ja, flestallt. Kúldrast með
mér til fóta þegar strákarnir okkar leggja undir sig rúmið. Svo hlæjum við að
öllu saman.
Kletturinn í hafinu. Stóra ástin í lífi mínu. Rauðhærði bóndinn minn.
