Það gengur illa með kettlingana. Þeir eru orðnir 10 vikna gamlir og við erum búin að auglýsa þá í þrjár vikur út um allt Norðurland. Það er einn farinn og það var fjölskylduvinur sem tók hann. Það hefur enginn hringt. Ekki ein einasta fyrirspurn. Níu kettir á heimilinu er of mikið. Fólk er farið að hafa áhyggjur. Ef þeir ganga ekki út þá getur þetta ekki endað nema á einn veg. Það er eins og Lilla, mamma þeirra, skynji þetta einhvern veginn. Um daginn kom hún inn með fugl, setti hann á gólfið og kallaði á kettlingana. Síðan hefur verið fuglafiður út um öll gólf á hverjum einasta morgni og iðulega verið komið að kettlingunum að borða. Í dag sátum við tengdafaðir minn að hádegisverði að borða fisk. Lilla sat og mændi og betlaði bita. Tengdapabbi gaf henni að lokum. Hún tók bitann í skoltinn, hoppaði niður af stólnum, setti bitann á gólfið og kallaði á kettlingana. Það er eins og hún sé að segja við okkur: ,,Sjáið. Ég get alveg gefið þeim að borða. Þeir mega líka borða matinn minn."
Frúin sem var flæmd frá Hálsi ásamt fjölskyldunni sinni.