Þegar ég flutti þvert yfir landið 2005 þá var strax nefnt
að það vantaði alltaf fólk í
kirkjukórana. Ég er engin diva, það er vitað, en mér finnst gaman að syngja.
Sem hluti af aðlögunarferli og til að fá smá félagsskap þá mætti ég á
kirkjukórsæfingar í
næstu kirkju. Kórstjórinn bjó á sömu þúfu og tók mig bara með á æfingarnar. Við
uppgötvuðum að ég er alt og það tók svolítinn tíma að láta mig ná tóni en það
tókst. Mér var stillt upp á milli hinna alt raddanna og
svo sungu þær í eyrun á mér á 1-2 æfingum og þar með var það komið. Mér þótti
gaman í kórnum og að taka þátt í því félagsstarfi sem honum fylgdi.
Ég söng líka gamanvísur á starfsmannaskemmtun
eitt sinn og þar var þaulreyndur tónlistarmaður. Hann kallaði mig til sín til
að segja mér alveg sérstaklega að ég gæti bara alveg sungið. Var ég frekar
ánægð með mig eftir það.
Löngun mín og vera í kirkjukór er líka af
öðrum meiði. Ég vil gjarnan að Guð sé til þótt ég efist um það. Þannig að vera
mín í kórnum var líka leit mín að Guði. Þegar við misstum stúlkubarnið okkar
sumarið 2007 þá hætti ég í kórnum. Ég hafði ekkert við þennan Guð að tala.
2010 vorum við hins vegar búin að eignast
stóra strákinn okkar og byggja okkur hús. Ég var tilbúin að hefja leit mína að
Guði aftur.
En nú vorum við flutt og ný kirkja varð fyrir
valinu. Kirkjan þar sem litla stúlkan okkar er jörðuð, þar sem við giftum okkur
og skírðum drenginn. Kirkjan ,,mín."
Þá var líka búið að segja mér upp vinnunni og ég hugsaði með mér
að það væri ágætt að hitta fólk annað slagið. Svo þegar kórinn auglýsti eftir
nýju fólki þá mætti ég á æfingar.
Það var alveg ljóst strax frá upphafi að ég
var ekki velkomin. Ég var boðin velkomin en það var ekkert talað við mig. Þegar
ég keyrði heim eftir fyrstu æfinguna þá var ég með vanlíðunartilfinningu og
hugsaði með mér að þetta hefðu verið mistök. Ég ákvað samt að gefast ekki upp.
Ég átti í erfiðleikum með að finna tóninn
eftir þriggja ára hlé og það var ekkert gert til að hjálpa mér. Þegar ég nefndi
það við kórstjórann að ég ætti í erfiðleikum með að finna tóninn þá sagði hann
að það væri best að syngja ekkert heldur bara hlusta til að byrja með. Ég gerði
það en konan við hliðina á mér var ný líka og söng ekki svo ég heyrði mun meira
í sópraninum hinum megin. Mér fannst þetta varla ganga svo ég byrjaði aftur að
reyna að syngja, hallaði mér fram til að heyra í þarnæstu konu. Sú kona rykkti
sér til hliðar með þvílíkum fyrirlitningarsvip að mér hefði ekki brugðið meira
þótt hún hefði slegið mig. Ég hrökklaðist aftur á bak í sætið mitt og var
gjörsamlega miður mín.
Síðan ákveður kórstjórinn að syngja inn raddirnar
og senda okkur í tölvupósti. Þá gætum við bara æft okkur heima. Brilljant. Hins
vegar vildi svo óheppilega til að hann gleymdi að senda mér upptöku. (Er fullyrt.)
Ég man ekki hvort ég mætti á tvær eða þrjár
æfingar. Hins vegar fórum við til Reykjavíkur á þessum tíma og ég ákvað að fara
degi fyrr, á æfingakvöldi, þótt það væri óþarft, bara til að losna við æfingu
því þær ollu mér þvílíkri vanlíðan. En, ég ætlaði ekki að gefast upp.
Svo kemur eitt æfingakvöldið og ég er að herða
mig upp í að mæta, þá hringir kórstjórinn. Samtalið var einhvern veginn á þessa
leið:
Kórinn er búinn að ræða mikið um falska gaulið
mitt og vill að ég hætti. Konurnar sækja það sérstaklega stíft.
Ég malda í móinn og segi honum að ég hafi
sungið í öðrum kór og það hafi verið í lagi.
Honum er alveg sama, hann gerir kröfur. Svo
lýkur hann samtalinu svona:
,,Ef þú endilega vilt, þá máttu mæta á æfingar
eftir áramót. Þú gætir jafnvel fengið að syngja í einhverjum messum."
Ég kalla ekki allt ömmu mína í
andstyggilegheitum heimsins en þetta meiddi mig.
