Hæstiréttur

Við vitum það vel að menn sitja í dómarasætum á Íslandi vegna tengsla og kunningsskapar. Ég hélt að mesta hættan væri pólitísk tengsl. Mér hreinlega bregður þegar ég les þetta:

Héraðsdómur Reykjavíkur varð ekki við þeirri beiðni 31. júlí síðastliðinn og þann úrskurð staðfesti Hæstiréttur í gær. Meirihluti dómenda Hæstaréttur í málinu, þeir Jón Steinar Gunnlaugsson og Ólafur Börkur Þorvaldsson, telur að ekki liggi fyrir rökstuddur grunur til að ætla að maðurinn brjóti gegn fyrrverandi sambýliskonu sinni eða raski friðar hennar á annan hátt.

Ég held að það sé orðið ljóst að hér þurfi að breyta leikreglum og velja hæfasta dómarann.

Dýravinurinn

Ég hló mikið þegar litla systir sagði mér þessa sögu um daginn.

Vannýtt auðlind Suður-Þingeyinga

Mikill fjöldi fólks hefur liðið matarskort á undanförnum árum. Núlifandi Vesturlandabúar þekkja hann aðeins af afspurn. Nú er svo komið að matarskortur og hækkandi matvælaverð gerir vart við sig í flestum löndum heims. Enn sem komið er finnum við aðeins fyrir þessu í léttari pyngju en sá möguleiki er alveg til staðar að skömmtun á hveiti og hrísgrjónum verði tilfinnanlegur. Ástæður þessa eru hlýnandi veðurfar, uppskerubrestur í Nýja-Sjálandi og Kína, ræktun lífræns eldsneytis og versnandi efnahagsástand á heimsvísu.
Í svona ástandi er varhugavert að ætla að smáþjóð sitji að bestu bitunum á niðurgreiddu verði. Við erum eyþjóð, háð flutningum í lofti og láði. Flutningum sem knúðir eru af síhækkandi eldsneyti. Íslendingar verða að gæta að fæðuöryggi sínu og eina leiðin til að tryggja það er að tryggja matvælaframleiðslu innanlands. Það er alltaf betra að vera aflögufær en skorta.
Okkar helstu matvælaframleiðendur eru bændur. Því miður eru margir þeirra að hrekjast frá búskap. Andstætt almennri skoðun eru það ekki bændurnir sjálfir sem maka krókinn á framleiðslu sinni. Hagnaðurinn fer í vasa annarra.
En það er bara annar vandinn. Hinn vandinn er að bændur eru upp til hópa einhleypir. Hér í Suður-Þingeyjarsýslu er stór hópur ólofaðra karlkyns bænda sem sinna einir búum sínum. Það má ekkert koma upp á því það verður að gefa tvisvar á dag og mjólka. Enda liggja bændur ekki fyrir og kveinka sér. Þeir æla bara í flórinn og halda áfram að vinna. En það er erfitt að vera á tveimur stöðum í einu. Á sumrin verða þeir að hlaupa úr heyskap til að sinna verkunum. Vegna fjárhagsins er ekki hægt að ráða vinnumann. Þessi bú gætu hins vegar vel framfleytt einni fjölskyldu þar sem tveir fullorðnir ganga til verka. Mjólk og kjöt er á kostnaðarverði.
Það er erfitt að átta sig á af hverju bændur hafa orðið undir á hjónabandsmarkaðnum. Einhvern veginn féllu þeir úr tísku á sínum tíma ásamt landsbyggðinni í heild sinni og hafa ekki borið sitt barr síðan. Sem er miður því íslenskir bændur eru afbragðs eiginmannsefni. Þeir eru vinnusamir, jarðbundnir og æðrulausir. Gangur lífsins er þeim fullljós og þeir þekkja líka gildi þess að skemmta sér á góðum stundum. Þegar þeir syngja, syngja þeir raddað.
Nú til dags er ekki nóg að vera vinnusamur og almennilegur maður. Litlir bissnessstrákar eiga mikilli hylli að fagna. Bissnessstrákar sem siglt hafa þjóðarskútunni í strand og stokkið frá borði með fulla vasa fjár. Það verða ekki sagðar sögur af þeim í þúsund ár. Við skulum ekki gleyma að helstu hetjur íslenskrar bókmenntasögu, eins og Gunnar á Hlíðarenda og Egill Skalla-Grímsson, voru bændur.
Nú er staðan að breytast. Það er ekki nóg að vera forríkur í flottum merkjavörudruslum, aka um á upphækkuðum lúxusjeppum innanbæjar og hafa efni á því að snæða á fínustu veitingastöðunum ef ekkert er á matseðlinum annað en flamberaðir fimmþúsundkallar.
Grundvallarþarfir mannsins eru mjög einfaldar. Hann lifir ekki án matar.
Því ættu einhleypar konur að hugsa sinn gang. Sumar hafa nú þegar flutt sig af höfuðborgarsvæðinu því, undarlegt nokk, nutu konur ekki sömu hlutdeildar í góðærinu sem yfir gekk eins og karlar. Reynslan hefur sýnt að niðursveiflur í efnahagslífinu bitna verr á höfuðborgarsvæðinu en landsbyggðinni. Þá eru allar líkur á að bændur verði hin nýríka stétt er hungurvofan fer að sverfa að heiminum. Við skulum ekki gleyma hlýnun jarðar sem er nú að breyta áður gróðursælum stöðum í eyðimerkur og Íslandi í kjörræktarland. Það gæti vel farið svo að á Íslandi verði gróðursælustu landbúnarhéruð heimsins.
Í sveitinni er gott að búa og ala upp börn. Hér er fallegt og hreint loft og lítið stress. Nóg pláss á leikskólum. Vegir eru ágætir sem og fjarskiptasambönd svo konur þurfa ekki að óttast innilokun.
Hvernig á svo að finna rétta bóndann? Þeir eru eins og áður sagði heima að vinna og því heldur erfitt að nálgast þá. Hér verða því fleiri að leggja hönd á plóginn. Bændur verða líka að átta sig á samfélagslegri ábyrgð sinni og vera til samstarfs. Oft var þörf en nú er nauðsyn.
Hægt væri að skipuleggja Sæluferðir í sveitina þar sem nokkrar konur dveldu á bæjum og tækju þátt í bústörfum. Það væri jafnvel hægt að búa til raunveruleikaþátt um svoleiðis tilraun. Vissulega færi þetta allt fram með siðsamlegum hætti.
Hægt væri að útvíkka hraðstefnumót og breyta þeim í helgarferðir. Konur kæmu þá og gistu á hóteli. Færu svo á hraðstefnumót með bændum og jafnvel dansleik á eftir.
Þá gæti sveitafélagið efnt til hátíðarinnar Sveitarómantík þar sem svæðið er kynnt og ýmislegt gert sér til skemmtunar. Það gæti verið almenn hátíð sem höfðaði til flestra.
Hvernig sem að þessu verður staðið þá er það einföld staðreynd að í Suður-Þingeyjarsýslu er mikið góðra manna. Eins og staðan er núna þá eru þeir vannýtt auðlind.

Birtist í Mogganum í dag.

Dynasty

Eftir að hafa velt málinu fyrir mér ákvað ég að vera í sumarfríi í sumar. Ég spurðist fyrir um sumarafleysingar á elliheimilinu. En nú er ég orðin vön því að ráða mér sjálf í vinnu og tilhugsunin um að vera undir hælnum á öðru fólki var bara einhvern veginn... Ekki freistandi. Þegar ég ræddi þetta við minn heittelskaða brosti hann og spurði hvort ég vildi ekki bara vera fjósakona hjá honum í sumar. Svo það varð úr. En þar sem ég fer yfirleitt í kvöldmjaltirnar (þegar ég fer) þá á ég frí á morgnana. Einn morguninn uppgötvaði ég að Skjár 1 var að endursýna Dynasty og datt ég svona nett inn í það.
Það er búið að fara alveg ótrúlega í taugarnar á mér hvað kvenfólkið gerir nákvæmlega ekkert í þessum þáttum nema vera sætar. Svo small í þáttaröð 3 (þetta gengur mjög hratt fyrir sig) og þá allt í einu var komin jafnréttisvakning. Fallon farin að vinna og Alexis tekin við Colbyco. Krystle hins vegar gerir ekkert nema að væla. Pirrar mig mikið. Það má náttúrulega spyrja af hverju ég er að horfa á þetta:) En allt í einu eru þættirnir bara búnir!
Alla vega. Linda Evans sem lék krystle var afskaplega hugguleg kona, þrátt fyrir sívælusvipinn.

En svo fór hún að eldast. Og omg hvað sumir þola það ekki!

Undarlega mikil traffík

Það er linkað á mig úr ýmsum áttum og ýmislegt sagt. Það er ágætt. Bara nokkur atriði sem ég vil að séu á hreinu.
Ég er fædd og uppalin í Reykjavík og bjó þar fyrstu 35 ár ævinnar. Þá flutti ég út á land og bý í nágrenni Húsavíkur. Svo ég veit bæði hvernig það er að búa í Reykjavík og úti á landi. Það er mjög gott að búa hér. Það er ekki allt á heljarþröm.
Hins vegar vantar okkur fólk. Fólk nefnilega skapar líka vinnu.
Álverið á Bakka er ekki til að skapa atvinnu fyrir heimafólk. Ef heimafólk fer þangað í vinnu þá vantar fólk í aðra vinnu á Húsavík. Mínar spekúlasjónir snúast um hvernig við fáum annað fólk hingað á svæðið.
Mér er fullkomin alvara með Listaháskólann. Það á hvort sem er að byggja nýtt hús. Það getur ekki verið mikið dýrara að byggja það á Húsavík en í Reykjavík. Einhvern tíma var sett sú stefna að flytja opinbera starfsemi út á land. Það hefur ekki gengið eftir. Hvað eru margir Háskólar í Reykjavík? Ef einhver iðja er ekki staðbundin þá er það list. Settar hafa verið upp andstæðurnar listamenn vs. landsbyggð. Nú er kjörið tækifæri til að slíðra sverðin. Að flytja út á land er náttúruvernd í verki.
Og, Guð minn góður, þetta er fallegasti staður á jarðríki!