Góður kúnni

Í mínu ungdæmi (eldgamla daga) voru viðskiptavinir verðlaunaðir fyrir trygglyndi. Ég man að ég fékk að skipta plötu, sem ég vann í félagsvist, í plötubúðinni í Glæsibæ þótt það væru fingraför á henni af því að ég var góður kúnni. ( Á enn þá ágætt vínylplötusafn.) Á vídeóleigunum fékk maður fimmtu hverja spólu frítt eða u.þ.b. 

Núna hins vegar er því þannig farið að þegar fyrirtækið hefur nælt í kúnnann þá er ekkert gert til að halda honum.

Fyrir nokkrum árum var hringt í mig og mér boðin prufuáskrift að Skjá einum á lægra verði. Ég þáði það og sagði svo áskriftinni upp eftir prufutímann. Nánast samdægurs var hringt í mig aftur og mér aftur boðin prufuáskrift. Ég lék þennan leik nokkrum sinnum.

Mér var boðin tilboðsáskrift að Stöð tvö fyrir jólin sem ég þáði.

Mamma mín hefur verið tryggur áskrifandi að Stöð tvö árum saman, henni eru aldrei gerð nein tilboð. Tólfti hver mánuður frítt, er það í alvöru of mikið?

Við vorum hjá ónefndu tryggingarfyrirtæki. Í okkur hringir ung kona sem segist vera að mig minnir tryggingamiðlari. Hún býðst til þess að fara yfir tryggingarnar okkar og athuga hvort við getum fengið ódýrari tryggingar. Ég þigg það og hringi í mitt fyrirtæki og bið um að hún fái afrit af tryggingunum: "Á ég ekki bara að fara yfir þetta hjá þér og gera þér nýtt tilboð?" 

Af hverju erum við ekki verðlaunuð fyrir trygglyndi? Af hverju þurfum við sí og æ að leika nýja bráð fyrir fyrirtæki að næla í? Svo þegar er búið að krækja í okkur þá þá getum við átt okkur.

Þetta fer í taugarnar á mér. Ég nenni ekki að standa í því með ca. árs millibili að láta banka og tryggingafélög gera mér tilboð. Ég geri það af því ég vil ekki láta snuða mig. Hvernig væri nú að verðlauna trygglyndi og góða kúnna?

Klimt og konurnar

Fyrir aldamótin síðustu, áður en ég fór að vinna á geðdeildinni, vann ég í nokkra mánuði í e.k. mynda- og plakatabúð á Laugaveginum. Mér fannst það ágætt, hef alltaf haft gaman að myndum plakötum. Það er kannski ekki rétt að segja að þetta hafi verið plaköt, þetta voru svona vandaðri eftirprentanir. Svo var innrömmunarverkstæði á efri hæðinni.

Einhverju sinni vorum við eigandinn að ræða um myndir og ég segi henni að mér finnist ein myndin vera hálf klámfengin. 

Hún var ósammála mér og sagði, eins og merkilega margar konur af þessari kynslóð, að henni fyndist kvenlíkaminn miklu fallegri en karllíkaminn. (Ég aðhyllist gríska skólann í þessu.)

Hvað um það, fólk má vera ósammála. Nema hvað að stuttu seinna mæti ég til vinnu og þá er búið að ramma myndina inn og hengja upp á vegg. Ég tók því persónulega og sagði upp stuttu seinna.

Eftir þetta fór ég að kynna mér verkið og málarann. Eins og sennilega flestir hafa áttað sig á þá er þetta verk eftir Gustav Klimt og heitir Danae. 

Danáa þessi kemur úr grísku goðafræðinni. Hún var dóttir  Akrisíosar konungs í Argos. Akrisíos spurði véfréttina í Delphi hvort hann myndi ekki eignast son. Véfréttin sagði svo ekki vera hins vegar myndi hann eignast dótturson sem myndi drepa hann. Akrisíosi leist nú ekki vel á þetta svo hann lokaði Danaá inni, annað hvort í turni eða kjallara. Seifur sem alltaf var á höttunum eftir fallegum konum fréttir þetta og vill endilega líta á stúlkuna. Hún er svo kirfilega lokuð inni að ekki einu sinni guðirnir komast inn. Þá breytir Seifur sér í gullregn og rignir inn. Hann verður svo hrifinn af stúlkunni að hann barnar hana þar og þá.

Já, einmitt, hvar á ég að byrja? Stúlkan er sem sagt lokuð inni og Seifur breytir sér í gullregn (golden shower á ensku, ég mana ykkur að gúgla) og barnar hana án þess svo mikið að kynna sig. 

Klimt þessi sérhæfði sig í að mála erótískar myndir. En, eins og flestir vita, þýðir erótík almennt og yfirleitt berar konur. Hann er einn af þessum sem frelsaði kvenlíkamann. Það sem hins vegar er merkilegt (og sumum gæti þótt óþægilegt) að flestar beru konurnar hans Klimts eru annað hvort mjög syfjaðar eða beinlínis sofandi. Kvenlíkamanum er  stillt upp algjörlega passívum til áhorfs.

Frægasta mynd Klimts er Kossinn. Hún þykir mjög rómantísk og er til víðs vegar í ýmsum útgáfum.

Í bókinni um Klimt eftir Gottfried Fliedl segir að maðurinn og konan séu samofin í phallískri mynd. Maðurinn er ráðandi aflið í myndinni, hann tekur um höfuð konunnar og sveigir það að sér svo hann geti kysst hana á kinnina. Hún er algjörlega óvirk (passive.) Hún sýnir algjöra uppgjöf á hnjánum frammi fyrir manninum.