Einkaréttur á eigin ásjónu?
Fyrir allnokkrum árum síðan vann ég á næturvöktum. Eina nóttina dundaði ég mér við að búa til skjávara með andlitsmyndum starfsmanna. Voru myndirnar teknar af starfmannapössunum. (Þetta tók ekki ýkja langan tíma svo ég var ekkert að svíkjast voða mikið undan verkum.) Vakti þetta frekar lukku en hitt hjá samstarfsfólkinu og fékk skjávarinn að rúlla. Nokkru seinna vorum við sameinuð öðrum (hin eilífa hagræðing) og bjó ég til nýjan skjávara. Nú brá svo við að uppátækið vakti litla lukku hjá nýju samherjunum. Rökin voru einhvern veginn á þá leið að það kærðu sig ekki allir um að hafa andlitið á sér blasterað á tölvuskjá. Þetta þóttu mér hin fáránlegustu rök; Þetta sama fólk blasteraði þessi sömu smetti framan í mig alveg reglulega án nokkurs tillits til minna tilfinninga. Og hana nú! Eníveis. Skjávarinn var tekinn af, ég fór annað (í engum tengslum við þetta, samt) og árin liðu. Eins og stundum vill fylgja tímanum þá breytist ýmislegt. Fyrst komu myndavélasímar, svo Snjáldurskinnan og