Það má alltaf hata konur

 Sl. föstudag var ung kona á bar. Sennilega drakk hún of mikið og drapst inni á einu klósettanna. Þegar dyraverðir ætluðu að loka staðnum sáu þeir læsta hurð. Kannski brutust þeir inn, kannski náðu þeir að vekja konuna. Hún alla vega rankaði við sér og brást ekki vel við og þurfti að kalla til lögreglu.* Sumir fjölmiðlar segja að hún hafi verið handtekin aðrir að henni hafi verið ekið heim. Fyrirsvarsmaður staðarins hefur beðið konuna afsökunar fyrir hönd dyravarða og þar með viðurkennt að framganga þeirra var full harkaleg. Enginn slasaðist, enginn má eiga von á að smitast af heimsfaraldri, ekki var talað niður til neinna minnihlutahópa nema kannski dyravarða sem viðurkennt hefur verið að beittu óþarfa mikilli hörku.  Öllum ber saman um að engin kæra hafi verið lögð fram og engir eftirmálar verði af atvikinu.

Ekki alveg. Konan er nefnilega þingmaður og til þeirra eru gerðar strangari siðferðiskröfur. Já, er það?

20. nóvember 2018 sátu sex þingmenn að sumbli á Klaustur bar, fimm karlar og ein kona. Rétt er að taka fram að á sama tíma fór fram umræða um fjárlög á Alþingi svo strangt til tekið var þetta fólk á fylleríi á vinnutíma. Karlarnir töluðu með mjög niðrandi hætti um nafngreindar konur og fatlað fólk.

Þetta viðbjóðslega tal náðist á upptöku eins og frægt er orðið. Sigmundur Davíð hefur að sjálfsögðu snúið veruleikanum á hvolf og telur sig og drykkjufélaga sína fórnarlömbin í atburðinum. Þau voru nefnilega „hleruð.“ Þau sitja sem sagt reglulega að sumbli á þessum bar eða öðrum og tala viðbjóðslega um annað fólk.

Sagði einhverjir þessara einstaklinga af sér? Að sjálfsögðu ekki. Tveir fóru í leyfi og sneru svo til baka þegar umræðan hafði róast. Það var auðsjáanlegt í fréttum að ein konan sem hafði orðið fyrir skítaustrinum var brugðið við endurkomu þeirra. Annar þessara manna hélt því fram fullum fetum að hann hefði farið í 36 klukkustunda „blackout“ þetta kvöld. Áfengisvandi, einhver?

Tveir þessara manna sitja enn á þingi.

20. ágúst 2009 steig karlkyns þingmaður í pontu Alþingis og hélt skrautlega ræðu. Nógu skrautlega til þess að fólk var almennt sammála um að hann hefði verið fullur. Sem hann neitaði auðvitað en aðrir báru að sést hefði til hans hella í sig. Þessi þingmaður sagði að sjálfsögðu ekki af sér. Samt var hann í vinnunni.

Mig minnir að rætt hafi verið í fréttum eftir uppákomuna 2009 að það hefði verið algengt að þingmenn væru kenndir í vinnunni en skal viðurkennt að ég finn það ekki nú. Hins vegar hafa menn verið sakaðir um slíkt oftar.

Þannig að eru virkilega gerðar strangari siðferðiskröfur til þingmanna? Svo virðist alls ekki vera. Eru kannski gerðar strangari siðferðiskröfur til þingkvenna?

Það nokkuð almenn vitneskja að það sé meiri pressa á kvenkyns stjórnmálamönnum en karlkyns.

Það gerist mun oftar að mótmælt er við heimili stjórnmálakvenna en stjórnmálakarla.

Alls hafa sjö ráðherrar sagt af sér í gegnum tíðina þar af tvær konur. Nokkuð gott hlutfall væri hægt að segja sem sannaði ekki meira álag eða kröfur á konur. En ef við myndum skoða hversu margir karlkyns ráðherrar hafa verið í gegnum tíðina og hversu margir kvenkyns, hvernig myndi hlutfallið vera þá? Þá hefur hvorug konan átt afturkvæmt í stjórnmálin á meðan flestir karlarnir gátu snúið til baka.

Ég held að hin meinta siðferðiskrafa hér eigi við lítil rök að styðjast. Þetta er bara gamaldags kvenfyrirlitning.

Bermúdaskál í botn!

#þaðmáalltafhatakonur

 * Lögreglan hefur verið kölluð til áður.

Vandamál og lausnir

 

Ég hef reynt að nálgast lífið á þann hátt að það séu engin vandamál heldur bara lausnir. Gengur vissulega ekki alltaf en ég reyni. Ég hef líka tekið eftir því að til er fólk sem finnur vandamál við öllum lausnum. Nýverið birtist færsla í opnum og fjölmennum hópi á facebook þess efnis að fullorðinn einstaklingur sem er klaufi í ensku gat ekki gert sig skiljanlegan á sölustað og fékk ekkert að borða. Þurfti því að fara svangur á braut. Uppleggið var spurningin hvort það væri til of mikils mælst að afgreiðslufólk á Íslandi talaði íslensku. 

Þegar ég las innleggið fannst mér vandamálið vera að viðkomandi fékk ekki að borða (grundvallarþörf) á ferðum sínum um landið og benti á að til væru alls konar þýðingaröpp fyrir snjallsíma. Þetta innlegg mitt uppskar hláturkall frá upphafspóstanda svo það var greinilega ekki aðalvandinn, vandamálið var að afgreiðslufólk talaði ekki íslensku. 

Nú hefur það verið rætt ítarlega að starfsfólk á hinum ýmsu stöðum tali ekki íslensku og það sé ekki gott, sérstaklega ekki gagnvart þeim Íslendingum sem tali ekki ensku. Mælt hefur verið með er að við kúnnarnir hjálpum starfsfólkinu að læra íslensku. 

Setjum þetta upp: 

Vandamál: Starfsfólk talar ekki íslensku. 

Lausn: Viðskiptavinir kenna starfsfólkinu íslensku. 

1. 1. Við erum í vegasjoppu, þreyttir og svangir ferðalangar standa í röð og vilja afgreiðslu. Ég bið um kaffi á íslensku. “Sorry I don’t understand.” Ég: “Oh no. This is impossible! You are working in Iceland you have to speak Icelandic. Kaffi, kaaaffffiiiii is coffee in Icelandic...” Sjáið þið þetta í anda? Væruð þið ekki til í að standa í röðinni á bak við mig?  

2. 
   

2. 2. Ég sé bara enga ástæðu til þess að vinna launalaust í mínum frítíma. Það er miklu fljótlegra að skipta bara yfir í ensku, ég er ágæt í ensku svo þetta er ekkert vandamál fyrir mig. Ég vil bara fá kaffibolla, punktur. 

3. 
   

3. 3. Flest starfsfólk er yfirleitt hér á Íslandi í 3-4 mánuði, það þjónar afar litlum tilgangi að kenna því íslensku.  

4. 
   

4. 4. Flestir ferðamennirnir sem fólkið er að afgreiða eru útlendingar svo það er óþarfi að tala íslensku í meirihluta tilfella. 

5. 
   

Eftir stendur að örfáir Íslendingar fá ekki þjónustu vegna vankunnáttu í ensku. Er einhver lausn á því? Já. Það er hægt að hafa matseðlana á bæði íslensku og ensku, er m.a.s. þannig í flestum tilvikum. Það er hægt að benda á það sem maður vill og svo er hægt, wait for it.... að fá sér þýðingarapp í símann. Það er líka hægt að láta starfsfólkið vera með þýðingarapp hjá sér.  

Ég vil ekki að fólk haldi að ég sé að gera lítið úr þessu. Nú vil ég veg íslenskunnar sem mestan og bestan. Þetta er bara ekki vandamálið sem þarf að leysa. 

Vandamálið er: Af hverju eru Íslendingar ekki að vinna þessa vinnu?  

Sennilegast þykir mér að hún sé ekki nógu vel launuð. Lausnin á þessum vanda er því að hækka launin. Það er hér sem hnífurinn stendur í kúnni. Ef launin verða hækkuð þá fá eigendurnir ekki nógu mikinn milljarðahagnað. Það gengur auðvitað ekki svo hækkuðum launakostnaði verður velt út í verðlagið. Erum við tilbúin að greiða þann kostnað?  

Lausnin á þessum vanda er einföld: 

Hættum þessari misskiptingu sem viðgengst í heiminum og alveg sérstaklega á Íslandi og borgum fólki mannsæmandi laun. Það er ekki að fara að gerast því ríka liðið mun aldrei samþykkja að missa spón úr aski sínum. Beinið reiðinni þangað en ekki að saklausu fólki sem er bara að reyna að vinna fyrir sér. 

Kennum fólki íslensku. Þá er ég að tala um það fólk sem kemur hingað til búsetu. Það er tíma- og peningasóun að kenna skammtímabúum íslensku, við hljótum að vera sammála um það. En fólk sem kemur hingað til að setjast að á rétt á því að læra tungumálið. Og já, mér finnst að ríkið eigi að borga það.  

Annars bara góð.