Að biðja börnum sínum lífs

Það gengur illa með kettlingana. Þeir eru orðnir 10 vikna gamlir og við erum búin að auglýsa þá í þrjár vikur út um allt Norðurland. Það er einn farinn og það var fjölskylduvinur sem tók hann. Það hefur enginn hringt. Ekki ein einasta fyrirspurn.
Níu kettir á heimilinu er of mikið. Fólk er farið að hafa áhyggjur. Ef þeir ganga ekki út þá getur þetta ekki endað nema á einn veg.
Það er eins og Lilla, mamma þeirra, skynji þetta einhvern veginn. Um daginn kom hún inn með fugl, setti hann á gólfið og kallaði á kettlingana. Síðan hefur verið fuglafiður út um öll gólf á hverjum einasta morgni og iðulega verið komið að kettlingunum að borða. Í dag sátum við tengdafaðir minn að hádegisverði að borða fisk. Lilla sat og mændi og betlaði bita. Tengdapabbi gaf henni að lokum. Hún tók bitann í skoltinn, hoppaði niður af stólnum, setti bitann á gólfið og kallaði á kettlingana. Það er eins og hún sé að segja við okkur: ,,Sjáið. Ég get alveg gefið þeim að borða. Þeir mega líka borða matinn minn."

Ummæli

  1. Æi, litlu greyin. Ef ég væri ekki með ofnæmi fyrir köttum...

    Hafið þið prófað að auglýsa á dagskrain.is og á er.is (barnalandi)?

    SvaraEyða
  2. Ég var ekki búin að því en ég er búin að því núna. Takk fyrir ábendinguna:)

    SvaraEyða
  3. Hjartnæm saga.
    það er verst hvað útlitið er svart fyrir kettlingana.

    SvaraEyða
  4. Æ, ég setti tengil en það er nú einmitt svo að allt kattafólk sem ég þekki er annað hvort með kisu eða með ofnæmi.

    SvaraEyða

Skrifa ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Krossinn sem ég ber

Vandamál og lausnir