Kona reynir að minnka sig

Ég hef, nánast alla tíð, verið í megrun. Ég get með nokkru sanni sagt að mestallan tímann hafi ég verið að hlaupa á eftir samfélagsduttlungum. Það var ekki gaman að vera táningsstúlka og hlusta á lög eins og Feitar konur eða Of feit fyrir mig glymja sí og æ í útvarpinu. En... Þetta er hætt að snúast um samfélagsduttlunga. Núna er eitthvað annað í gangi. Eitthvað undarlegt.

Við skulum hafa eitt á hreinu. Hugmyndin sem ég hef um sjálfa mig er 18 ára rokkari. Mjög einfalt.

Móðir náttúra kemur sjálfsblekkingunni hér til hjálpar því eftir því sem gráu hárunum og hrukkunum fjölgar versnar sjónin. Þá er spegillinn á baðinu staðsettur undir ljósi svo undirhakan fellur í skugga. Ég veit líka hvar spegillinn er og hvenær hann nálgast og er búin að soga inn kinnarnar og magann og skjóta fram brjóstunum um það leyti sem ég er fyrir framan hann. Alltaf há, grönn og ljóshærð í speglinum mínum. Sama máli gegnir um meðvitaðar myndatökur.

Óvæntar myndatökur eru öllu verri. Og það versta af öllu: Gluggar! Finnið upp speglunarlausa glugga núna! Ég er í bænum í mesta sakleysi og rek augun í miðaldra konu. „Rosalega er þessi búttuð“ hugsa ég kvikindislega. „Og lík mér...  Ætli við séum skyldar?“ Svo: „NEEEIIIII!!!!!“ 

Eftir nokkrar svona uppákomur komst ég að þeirri niðurstöðu að ég þyrfti sennilega að halda eitthvað í við mig. Nú þarf ég nauðsynlega að koma því á framfæri að þótt mér finnist gott að borða og summa lastanna sé alltaf sú sama og ég bæði hætt að reykja og drekka þá borða ég ekki eins og svín. Í alvöru, ég geri það ekki. Mér finnst svo sem skiljanlegt að ég grennist ekki en mér er fyrirmunað að skilja að ég fitni stanslaust. Ég er helst á því að ég hljóti að vera með biluð efnaskipti. Þá er líka agnar, obbopínu, ponsu, smá, afar fjarlægur möguleiki að eitthvað hafi hægst á þeim vegna aldurs en persónulega tel ég það afar ólíklegt. Afar. Þetta er bara hreint og klárt mannréttindabrot.

Þannig að frúin fór í aðhald. Og ekkert gerðist. Mannréttindabrot, ég er að segja ykkur það.

Ókey, ég þarf aðstoð hugsaði ég og hafði samband við Herbalife-díler. Keypti sjeika og pillur og Herbalife-nammi. Fullt af því. Borðaði pillurnar með matnum mínum og ekkert gerðist. Ég á víst að borða minna og hreyfa mig líka. Til hvers er ég að kaupa Herbalife til að borða minna og hreyfa mig meira? Ég get gert það ókeypis. Hún sagði líka að ég ætti að hætta að nota mjólk í kaffið af því ég fengi svo stóran rass af því! Hingað og ekki lengra! Hér dreg ég mörkin! Ég hætti ekki að nota mjólk í kaffið! Fat bottom girls make the rockin‘ world go round og ég er 18 ára rokkari inn við beinið. Já, ég veit, ég veit...

Þannig að ég reimaði á mig hlaupgönguskóna og arkaði galvösk, galvösk alveg, niður að Skjálfanda nokkra daga í röð. Þá fékk ég verki í sitthvora næststærstu tærnar. Þjáningar, ofan á allt annað. Hélt samt áfram að ganga af því að ég er hörkutól. Jebb, ég er nagli. Ekki alveg jafn mikið hörkutól þegar tærnar urðu bláar. Svo duttu táneglurnar af. Í alvöru. Einhvers staðar hljóta að vera takmörk. Þetta er svo hryllilega ólekkert. Ég get ekki verið í opnum skóm. Ég á þá ekki en það er aukaatriði í málinu. Aðalatriðið er að ég á alveg ógeðslega bágt. Kúlulaga OG tánaglalaus. Þá er betra að vera bara kúlulaga. Svo ég hætti að ganga.

Herbalife-dílerinn hringdi í gær. Samtalið var mikið til svona: