Forgengileikinn

Það voru sem sagt áramót. Á slíkum tímamótum staldrar fólk við og lítur yfir farinn veg. Ég hafði enga sérstaka þörf fyrir það svo sem en svo lenti ég á netflandri mínu inni á síðu BBC sem hafði sett saman lísta yfir frægt fólk sem hafði dáið á árinu sem var að líða.

Það er stundum undarlegt hvernig hugurinn virkar en þar sem ég horfði á þetta fór ég að hugsa um, ekki einstaklingana heldur hvernig kynslóðirnar hverfa. Ég þykist þess t.d. fullviss að það sé enginn lifandi í dag sem barðist í fyrri heimsstyrjöldinni. 

Vitneskjan er skráð og lifir sem slík en reynslan sjálf er horfin. Eins og t.d. það fólk sem lifði og reyndi kreppuna miklu er ekki lengur ráðandi afl í heiminum. Þetta er því ekki bara horfinn tími, þetta er hverfandi reynsla.

Kynslóðin mín, fólk á fimmtugsaldri, er orðin valdakynslóðin. Ég sé jafnaldra mína, aðallega karlana auðvitað, í fréttatímum að segja okkur hvernig heimurinn virkar.

Hafið þolinmæði með mér núna.

Ég fór með krökkunum í gegnum Öldina öfgafullu eftir Dagnýju Kristjánsdóttur á haustönninni. 

Bókinni er skipt upp í áratugi. Þar opinberaðist fyrir mér að níundi áratugurinn er áratugurinn þar sem almennir Íslendingar kynnast lúxus. Allt í einu fórum við flest að hafa það gott. Uppakynslóðin átti sinn tíma þarna. Ég held að allir 2007 bissness strákarnir hafi setið blautir á bak við eyrun í bíó 1987 og dreymt um að verða Gordon Gekko þegar þeir yrðu stórir.

Verkalýðsbaráttan hafði skilað launabótum og betri vinnuaðstæðum. Mannréttindabarátta sjötta og sjöunda áratuganna hafði veitt okkur, ja, mannréttindi. Réttindi sem ungt fólk í dag telur sjálfsögð, svo sjálfsögð að það nennir ekki að mæta á kjörstað. Á níunda áratugnum var ekkert annað að gera en að uppskera vinnu og erfiði kynslóðanna á undan og njóta. Á þessum áratug, við þessar aðstæður, kemst núverandi valdastétt til vits og ára.

Er það slæmt? Ég hreinlega veit það ekki. Kannski er það bara hið besta mál að fólk upplifi það sem kreppu að þurfa að sætta sig við næstnýjasta iphoninn. Kannski er það hið besta mál að standardinn sé svo hár að við sættum okkur ekki við það eitt að hafa nóg að bíta og brenna. Að brauðstrit og erfiðleikar hverfi og gleymist.

Hins vegar er ég pínku ponsu lítið hrædd um að brauðstrit og erfiðleikar lifi góðu lífi en eitthvað annað sé að deyja drottni sínum.