Mætti á kennararáðsfund áðan þar sem var verið að ræða ýmislegt. Allt í einu gríp ég mig í því að ég er að ræða fjálglega næstu ár og hvað væri gaman að gera og hverju að breyta. Það er greinilegt að ég hef tekið þá ákvörðun í hjarta mínu að segja ekki upp. Enda er hjarta mitt fáránlega trygglynt en það er önnur saga.
Ætli það sé þá ekki best að demba sér í baráttuna og reyna að leggja eitthvað af mörkum.

Ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Krossinn sem ég ber

Vandamál og lausnir