Fyrir mörgum árum síðan heyrði ég móður mína ræða það við
einhverja vinkonu sína að pabbi minn væri stærsta barnið á heimilinu. Ég hef
væntanlega verið á forgelgjunni (pre-teen) því á þessum tímapunkti tók ég öllum
hlutum bókstaflega. Eflaust hefur mamma mín verið að fíflast (ég alla vega vona
það) en pabbi minn setti alveg ótrúlega niður þegar ég heyrði þetta. Ég sá hann
ekki í réttu ljósi í talsverðan tíma.
Ég hef heyrt þessa fullyrðingu síðan en blessunarlega
sjaldnar og sjaldnar. Það er allt rangt við þessa fullyrðingu. En samt lýsir
hún svo nákvæmlega tvískinnungnum sem við höfum búið við.
Því var þannig farið á mínu heimili að pabbi vann úti en
mamma heima við. Pabbi fór frakkaklæddur í vinnuna með vindil og skjalatösku.
Hann „skaffaði“ og sá um flest utan heimilis. Að þessi fullorðni, ábyrgðarfulli
maður sem fór út í heiminn á hverjum degi væri krakki var eitthvað sem gekk
ekki upp í höfðinu á mér.
Að heyra svo fleiri konur segja þetta um aðra menn var eiginlega alveg
óþolandi. Sérstaklega vegna þess að þær
voru alltaf með þetta þolinmóða, skilningsríka píslarvættisbros á andlitinu. Þetta
viðbjóðslega bros sem sagði hljóðlaust: „Boys will be boys.“ Argh!!!
Skilaboðin og skilningurinn á hlutverkum kynjanna var þessi:
Karlarnir ráða öllu og stjórna. Þeir bera ábyrgð á öllum
hlutum og konum er ekki treyst til að koma að
Et tu, John Lennon. |
Þvílíka, andskotans kjaftæðið. Og þetta töldu konur sér trú
um alveg lon og don. Kannski var það eina leiðin til að þola misréttið, ég veit
það ekki. En hitt veit ég:
Pabbi minn var ekki stærsta barnið á heimilinu. Hann var
fullorðinn og þroskaður maður. Alveg nákvæmlega eins og afi minn og maðurinn
minn og reyndar flestallir karlmenn sem ég þekki. Auðvitað hef ég hitt
óþroskaða karlmenn. Ég hef líka hitt óþroskaðar konur.
Þetta er óþolandi orðatiltæki og lítilsvirðandi gagnvart
karlmönnum. Hættum endanlega að nota það.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli