Blikar á ljáinn

Æviveginn arkar hrund,
ellin handan bíður.
Langt í hennar lokastund
Lofar aldur þýður.

Lífið allt hið ljúfast er.
Lægðir þó á köflum.
Veginn stundum skrattinn sker,
skakar illum öflum.

Tröllum birginn bauð og hló.
Barðist eins og fjárinn.
Litlar skeinur skapar þó,
skreppa fram þá tárin.

Allt í einu skrugguský.
Skelfur allt af ótta.
Tættur vegur, drulludý.
Dregið fyrir flótta.

Fellur kona´á fætur sér,
finnur kaldan náinn.
Undir kufli beinin ber.
Blikar nótt á ljáinn.

Skekur skelfing líf og sál,
skuggar fylla hjarta.
Vona’ og drauma brennur bál,
beiskum tárum skarta.

Móðir óttast, örvingluð.
Allar bænir biður:
“Leyfðu mér að lifa, guð
Ljóstu meinsemd niður.”

Ummæli

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Krossinn sem ég ber

Vandamál og lausnir