Þöggun kvenna.

 Nýverið var ég að hlusta á hlaðvarpsþátt hjá Poppsálinni um Stanford fangelsistilraunina. Í seinni hluta þáttarins (Ca. 23:30 mín.) ræðir Elva Björk þáttastjórnandi um það hvað þessi rannsókn segir okkur: „Skv. Zimbardo sýndi þessi rannsókn okkur svart á hvítu að hegðun okkur ræðst mun frekar af ytri þáttum eða aðstæðum frekar en innri þáttum eins og persónuleika.“

Þarna sperrti ég eyrun enn frekar því þetta kallast á við ýmislegt sem ég hef verið að hugsa.

Svo ég komi hreint fram; ég er miðaldra kona. Eftir að ég varð miðaldra kona þá er ég afskaplega hallærisleg og gamaldags. En fyrst og fremst virðist ég vera algjörlega ómarktæk. Mér finnst þetta satt best að segja mjög skrítið. Núna er ég búin að vera á jörðinni í rúma hálfa öld og safnað að mér reynslu og visku. Ég er búin að reyna ýmislegt. Einhverjum gæti dottið í hug að fullorðnar lífsreyndar konur hefðu eitthvað til málanna að leggja – og auðvitað höfum við það. Það er bara hunsað.

Reyndar ýki ég aðeins. Ég hef meira eða minna verið ómarktæk alla mína ævi og það hefur mun meira með kyn mitt að gera en aldur. En aldurinn hjálpar ekki, það er mér mjög ljóst.

Við sjáum það strax í Hávamálum hversu ómarktækar konur eru:

Meyjar orðum
skyli manngi trúa
né því er kveður kona,
því að á hverfanda hveli
voru þeim hjörtu sköpuð,
brigð í brjóst um lagin.

 

Helga Kress ræddi um þöggun kvenna í bók sinni Máttugar meyjar.

Nöldrandi kona er þekkt minni. En konur „nöldra“ (endurtaka sig) vegna þess að á þær er ekki hlustað.

Við sjáum þessa orðræðu ítrekað út um allt; þolendur kynferðisofbeldis ljúga (eru ómarktækar).

Konur eru ítrekað sagðar erfiðar nú eða klikkaðar. Allt snýr þetta að því að gera okkur ómarktækar. Og hvers vegna er svona mikilvægt að konur séu ómarktækar gæti einhver spurt. Það er mjög einfalt svar við því; Ef konur eru ómarktækar þá þarf ekki að hlusta á þær. Þá er feðraveldinu ekki ógnað.