Krossinn sem ég ber

 Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum. Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag. Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og hafði þegar verið í þrjá daga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að ná að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn.  

Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekki hugsað mér að vera heima hjá okkur svo við fórum í burtu í nokkra daga. Við vorum svo sem ekki búin að undirbúa neitt en þarna hafði hún lifað, þarna hafði hún sparkað í innanverðan magann á mér. Þarna hafði mig dreymt um framtíðina með henni. Þarna hafði pabbi hennar talað við hana í kúlunni og leikið við hana. 

Hún átti að heita Þórhildur í höfuðið á ömmu sinni, Tóta litla, en við ákváðum að spara nafnið í von um lifandi stúlku. Við kölluðum hana því Björgu. Langamma hennar og frænka hétu Aðalbjörg. Amma hennar og frænkur heita Ingibjörg. Frænka hennar heitir Björg að millinafni. Okkar fannst því nafnið passa. Það var líka lítið eins og hún. 

Ég man ekki hvernig hlutirnir gerðust, þetta er allt í móðu, okkur hefur sennilega verið boðið að halda athöfn og kveðja og við þáðum það. Það var falleg lítil athöfn í kapellunni hjá kirkjugörðum Akureyrar ef ég man rétt með okkar nánustu. Mamma mín vildi endilega að ég léti krossinn minn með henni sem var alveg sjálfsagt. Því miður þegar til kom þá grét ég svo mikið að ég gat ekki sett krossinn sjálf um hálsinn á litlu dóttur minni. Þann kross mun ég bera um ómunatíð. 

Svo keyrðum við með pínulitla líkkistu í kirkjugarðinn í Þóroddsstað þar sem við settum hana í gröfina sem pabbi hennar hafði tekið hjá langafa hennar og -ömmu. 

Auðvitað var þetta erfitt. Að bíða eftir niðurstöðu úr krufningunni. Var ég með genagalla? Þýddi eitthvað að reyna aftur? Að reyna aftur var rosalega erfitt. Þegar ég var komin á 24 viku með eldri strákinn fékk ég háþrýsting af streitu. Báðar seinni meðgöngurnar voru meðhöndlaðar sem áhættumeðgöngur og ég var í sérstöku eftirliti. Fyrir það er ég ævarandi þakklát. Ég mátti koma hvenær sem var til að hlusta á hjartsláttinn þeirra. Það var ekkert undirbúið nema það nauðsynlegasta. Pabbinn talaði aldrei við þá né lék við þá í kúlunni.  

Ég veit alveg nákvæmlega hvenær hún hefði átt að byrja í skóla. Hvenær hún átti að fermast. Hvenær hún átti þetta eða hitt. Ég er alveg með það á hreinu að hún hefði átt að byrja í framhaldsskóla í haust. En við fengum ekki neitt af þessu. Hún fékk ekki líf.  

Kannski er ég rosalega sjálfselskufull og eigingjörn en þessi atburður er okkar missir, okkar sorg. Einskis annars.