Fékk nasasjón af norðlenskum vetri í morgun. Það hefur að vísu verið snjór hérna siðastliðinn mánuð en núna er allt á kafi. Í morgun skóf eg bílinn að venju en gat ómögulega brotið klakann af rúðunum. Og hann fór ekki þessa 13 kílómetra sem eru að meðferðarheimilinu og allur hiti og blástur á fullu. Svo komst ég því þegar ég var að reyna að brjóta klakann að puttarnir á mér væru orðnir stífir af kulda. Það er miður október! Oh my God, hvernig verður þetta! Hér er bæði skafið og samdað (stundum) en ekki vegurinn að heimilinu auðvitað. Það var alveg með naumundum að ég sæi hann og auk þess skóf snjórinn botninn á Subarunum. Hann komst þetta alveg, audda. (Mig langar samt í nýja Pajeroinn.)
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli