Reif mig upp fyrir níu í morgun til að mæta í félagsheimilið og smyrja súkkulaði á bollur. Sat og penslaði og náði einni á hverja þrjár hjá hinum. Týpískt. Alveg það sama og þegar ég var að reyna að hjálpa til við að flysja kartöflurnar fyrir Góugleðina. Stöllur mínar reyndu að hugga mig með því að þær hefðu margra ára æfingu. Ég þarf greinilega að fara að æfa mig. Svo var ég sett upp í bíl með annarri til að selja bollurnar. Þegar langt var komið fattaði ég það að það var bara einn einhleypingur á leiðinni okkar og sá er á áttræðisaldri. Ókey, ég vil þá alveg þroskaða en ég vil samt að maðurinn minn geti skrölt með börnunum okkar til altaris þegar þau fermast. Það var líka búið að tala um einhverja leið með fullt af einhleypingum. Ég var alveg viss um að ég fengi hana. Ég kvartaði formlega undan þessu þegar við komum til baka en þá hafði það þegar uppgötvast. Þetta voru bara mistök í hita leiksins. En nú er alveg ár í annað svona kynningartækifæri og ég er alvarlega sorrí, svekkt og sár yfir þessu!