Krossinn sem ég ber

Það er umræða núna í gangi um auglýsingar Kennarasambandsins og málflutning kennara, að við séum að væla og fara fram á samúð. Það fannst mjög klárlega í byrjun að fólk hafði mjög lítinn skilning á kjarabaráttu kennara. Það héldu allir að kennarar hefðu samið svo vel síðast. Ég hélt það reyndar líka þangað til annað kom í ljós. Þess vegna eru þessar auglýsingar til að sýna fólki að þetta er ekki rétt, við erum á skítakaupi.
Það sem kom mér mest á óvart þegar ég byrjaði að kenna er hvað þetta er mikil vinna. Ég hef unnið víða og þetta er erfiðasta vinnan sem ég hef verið í. Ég hef oft velt því fyrir mér af hverju ég er svona þreytt allar helgar. Og það er ekki bara ég. Það þarf ekki nema líta yfir kennarastofuna rétt fyrir jól eða á vorin og sjá að þar eru allir á síðustu bensíndropunum.
Ég vona að ég móðgi ekki neinn þegar ég segi að 18-25 börn geta verið mjög fjörug. Maður þarf að vera vakandi fyrir öllu sem er að gerast í stofunni. Nú getur verið að fólk hlæi og hugsi: ,,Hva, alltaf er ég vakandi í minni vinnu." Ertu alveg viss? Koma aldrei nokkur augnablik þar sem þið gleymið ykkur aðeins í huganum, flettið Mogganum, farið og fáið ykkur kaffi, lendið á smá kjaftatörn? Þetta gerist ekki hjá kennurum. Við erum á tánum hverja einustu mínútu. Þar sem er mikið af börnum þar er mikill hávaði. Hafið þið unnið í hávaða?
Það eru fundaseturnar, sumar hverjar vitatilgangslausar og ég er ekki einu sinni byrjuð í endurmenntuninni. Og svo þarf að undirbúa kennsluna. Það eru mjög margir sem hreinlega skilja þetta ekki. Og þá erum við byrjuð að tala um talsvert ósýnilega vinnu. Jú, auðvitað get ég setið uppi í skóla og búið til tímaáætlun, ég geri það iðulega. En svo dettur manni í hug heima hjá sér að það gæti verið skemmtilegra eða betra að gera þetta öðruvísi eða eitthvaðð sem hægt er að gera seinna. Þá byrjar maður að fletta í bókum eða leita á netinu eða setja niður nýja áætlun.Ég er nefnilega alltaf að hugsa um kennsluna. Ég hélt að það væri af því að ég er tiltölulega nýbyrjuð en heyri að hinir kennararnir eru svona líka.
Svo er ákveðið að það eigi að vera skóli fyrir alla. Það er mjög falleg hugsun og alveg er ég hlynnt öllu sem heitir víðsýni og fordómaleysi. En hvað þegar nemendurnir með námserfiðleikana og hegðunarvandann eru orðnir hluti af 25 manna bekk? Getur kennarinn sinnt öllum? Ætli að mesta púðrið fari í þann sem er með mestu lætin? Hverjir sitja þá á hakanum? Meirihluti bekkjarins kannski?
Svo kemur Fræðslumiðstöð líka með þetta einstaklingsmiðaða nám sitt kjaftæði. Ég hef sagt það áður og ég segi það enn, ég vinn ekki tuttuguogfimmfalda vinnu á einföldu skítakaupi. Það kemur væntanlega á óvart en ég er hlynnt einstaklingsmiðaðri námsskra, hún gengur bara ekki upp í bekkjarkerfi.
Og nú ætla ég að hætta mér inn á hættusvæði. Sumir foreldrar eru ekkert í lagi. Ég veit um kennara sem þurfti lögreglufylgd í skólann vegna hótana. Ég veit um kennara sem hafa fengið kæruhótanir. Flestallir kennarar lenda í því einhvern tíma á sínum kennsluferli að fá foreldri upp á móti sér og þurfa að sitja undir svívirðingum, hótunum og klögunum. Og kennarar hafa engan rétt. Við verðum bara gjöra svo vel að sitja undir þessum viðbjóði. En við skulum hafa það á hreinu að 99.5% foreldra eru hið besta fólk.
Fyrst ég er byrjuð að tala um foreldra. Ég er mjög hlynnt foreldrasamstarfi og hef átt gott samstarf við foreldra. Það er alltaf best þegar kennarar og foreldrar geta unnið saman að velferð nemenda. Þetta tekur engu að síður dálítinn tíma. Mér finnst það alveg þess virði en mér finnst líka að það megi alveg taka tillit til þess. Samstarfskennari minn einn lýsti því að hann hefði opnað tölvupóstinn sinn rétt fyrir háttinn og þar hefði verið bréf frá foreldri. Hann var byrjaður að svara þegar hann áttaði sig á því að þetta var vinna.
Svo eru hlutir mismunandi eftir skólum. Í fyrra var ákveðið að vinna öll mál á einstaklingsgrunni. Það er hvatningarkerfi svo það eru ansi margir punktar sem maður getur þurft að færa inn í Stundvísi. Þá er líka hægt að gera skólasóknarsamning. Það er nú bara heljarmikil bókhaldsvinna.

Að endingu.
Ég heiti Ásta Svavarsdóttir.
Ég er 34 ára.
Eftir fjögurra ára Háskólanám (BA í bókmenntafræði og kennsluréttindi) er ég með 191.000 í grunnlaun.
(Tvöfalt leyfisbréf + 3 pottar vegna teymisvinnu m.a.)
Í fyrra sá ég um félagsstarf nemenda og var að meðaltali með 5 yfirvinnutíma í viku plús 5 umframkennslutíma.
Ég fékk útborgað 175.000 á mánuði.

Ég er kennari.