Ég er með hausverk og hita og get ekki hugsað frumlega hugsun í dag svo ég endurútgef. Þetta þýðir ekki að ég mæti ekki í skólann á mánudaginn krakkar!

Ég held að við getum öll verið sammála um að jólin eru sambland hefða í hugum okkar. Hvort sem við lítum á þau sem ljósahátíð í skammdeginu, fögnum fæðingu frelsarans eða sitjum sveitt og reiknum út raðgreiðslurnar þá eigum við vonandi öll eitt sameiginlegt um jólin og það er sameining fjölskyldunnar. Og af því að hefðir eru svo stór hluti jólanna þá eru þær fjölskyldur ákaflega fáar sem hafa ekki sama mat í borðum ár eftir ár. Sami maturinn, sama lyktin, þetta skapar nefnilega sömu stemmninguna, jólastemmninguna.
Nú má segja að matur sé bara matur og það sé fleira sem skipti máli í sambandi við jólin. Ekki ætla ég að bera á móti því en í mínum huga er það fjölskyldun sem skiptir máli. Eins og við vitum getur jólamaturinn skapað mikla togstreitu í nýjum samböndum þegar fólk er að skapa sér sína sérstöku jólastemmningu.
Foreldrar mínir voru ákaflega heppnir, þeir komu báðir úr rjúpufjölskyldum. Bæði afa- og ömmusettin höfðu alltaf rjúpu. Foreldrar mínir líka. Systir mín og börn líka. Svona gengur þetta kynslóð fram af kynslóð. Í samfélagi þar sem hefðir eru á hröðu undanhaldi er gott að hafa einhvern öruggan punkt í tilverunni.
Nú hefur fækkað mikið í kringum jólaborðið okkar. Afar og ömmur hafa gengið sinn veg og faðir minn líka. Sem dæmi um það að matur sé ekki bara matur þá virkjuðu vinir og starfsfélagar föður míns öll sín tengslanet um landið og miðin til að tryggja að hann fengi örugglega rjúpu síðustu jólin sín. Elskulegri virðingarvott get ég ekki ímyndað mér.
En af því að endurnýjun fjölskyldunnar gengur ekki jafnvel og úrelding hennar þá er nú bara fullorðið fólk í kringum jólaborðið. Engin ofurspennt börn að bíða eftir pökkunum, engar fljúgandi pappírsrifur, bara ljúf og notaleg kvöldstund með góðum minningum og góðum mat.
Undanfarin ár hefur sá orðrómur komið upp um hver jól að kannski fáist ekki rjúpa. Og ef hún fæst þá er hún á uppsprengdu verði. Slær út köldum svita á fjölskyldumeðlimum. En einhverra hluta vegna þá hefur hún alltaf fengist og þegar er farið í stórmarkaði á milli jóla og nýjárs hvað er þá frosið ofan í kælikistum annað en rjúpa! Uhmm... Það er eitthvað gruggugt í gangi. Og það er ekkert annað en hinn ömurlegi fylgifiskur jólanna, græðgin.
Þessi leikur hefur verið leikinn of oft, við og aðrir rjúpuunnendur erum búin að sjá í gegnum þetta og látum ekki glepjast. Við rjúkum ekki út í búð og kaupum rjúpur á uppsprengdu verði því við vitum að það er til nóg og þegar nær dregur jólum þá panikkera kaupmennirnir og lækka verðið.
En eins og við mátti búast þá er nú kominn krókur á móti bragði. Það hefur fækkað um of í rjúpustofninum. Ekki skrítið þar sem hefur verið skotið of mikið af henni en raunverulega selst og síðan reynt að okra upp í rjáfur. Sér einhver annar þversögnina hérna en bara ég?
Þannig að núna má ekki selja rjúpu, bara skjóta hana. Jú, jú, það er búið að stytta veiðitímann og stækka friðarsvæðið en það má skjóta eins margar og næst í. Ó, vei! Svartamarkaðsbrask! Aldeilis hægt að græða!
Þetta er mjög einfalt, fjölskyldan mín hefur alltaf borðað rjúpu á jólunum og heldur því áfram. Ef ég þarf að varpa margrómuðum, kvenlegum yndisþokka mínum fyrir róða, reima á mig bússur og vaða upp á heiðar þá geri ég það. En persónulega óska ég eftir betri lausn og hugsa að veiðimennirnir geri það líka. Ég efast um að frústireruð piparjúnka undir vopnum sé kompaní sem þeir kæra sig um.