Það er ákveðinn hluti af vinnunni sem fer í það að sjá um bækur. Fyrsta undirbúningsvikan að athuga hvort vanti bækur og hvort það þurfi að merkja þær. Svo að koma þeim öllum upp í stofu og hvort það sé ekki örugglega nóg fyrir alla. Síðasta vikan fer í að athuga aföllin, hringja eftir bókum, ganga frá þeim, láta vita ef það vantar. Þetta fer allt saman í gang líka um áramót þegar er skipt um efni. Fyrir utan nú að ég er almennt að passa upp á að allir séu með bækur, skammast þegar einhver týnir þeim og útvega nýjar bækur ef einhverjar skemmast eða týnast. En núna sé ég að samkvæmt Heimili og skóla þá er allt þetta bókastúss bara ekkert í mínum verkahring. Það er aldeilis gott að vita það, það léttir talsvert á manni störfin.
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Það er góð spurning.
SvaraEyðaEn takk fyrir ábendinguna :)