Alltaf er allt eyðilagt fyrir manni. Ég er nefnilega woman with a plan. Áætlunin er svohljóðandi: Af því að ég er með framhaldsskólakennararéttindi og það er svo erfitt að fá svoleiðis djobb í Reykjavík þá ætlaði ég út á land. Ógift og barnlaus kerling getur farið hvert sem hún vill og gert hvað sem hún vill. Og þar sem ég hef það eftir áreiðanlegum heimildum að það séu fleiri karlmenn en konur á landsbyggðinni þá er ég auðvitað sannfærð um að ég muni loksins, loksins ganga út. Ég er að útlista þessa snilldaráætlun á kennarastofunni í dag þegar samkennari minn sem hefur kennt í framhaldsskóla segir: ,,Sko, málið er að það eru ekkert mikið betri laun hjá framhaldsskólakennurum." Mig rekur náttúrulega í rogastans og heimta nánari útskýringar. ,,Jú, sko ef maður hefur ágæta yfirvinnu í grunnskóla þá slagar það alveg upp í framhaldsskólakennarann." Við við borðið bendum snögglega á að fæst okkar eru með yfirvinnu. Fyrir utan eina undantekningu. Mig. Ái. Þannig að draumur minn um mun hærri laun er skyndilega rokinn út í veður og vind. Nema hvað að við bendum að grunnlaunin eru hærri svo ég þarf þá ekki að vinna alla þessa yfirvinnu. Hann samþykkir þá en segir svo: ,,Jájá, en þá ertu bara með endalausa verkefnabunka. Ritgerðafjöllin yfir höfðinu á þér út í eitt..." og ég veit bara ekki hvað og hvað. Ég bendi þá á þann vinkil að ég ætli nú líka að ná mér í bónda. Samstarfskona mín ein með reynslu úr sveit ákveður að deila henni: ,,Ég man nú þegar einhleypar kennslukonur komu í sveitina þá fylltist hlaðið af bændum.." Ég, ægilega ánægð: ,,Já, einmitt.." ,,...misjafnlega markeraðir með hestafýlu..." Ég: ,,Ha..?" ,,... Ég get nú ekki sagt að mér hafi fundist þetta aðlaðandi umgangskreds." Svo var hlegið. Alveg rosalega. Planið hefur því orðið fyrir ákveðnum skakkaföllum
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Uss, þetta er bara öfundsýki í hinum. Fullt af myndarlegum mönnum úti á landi. Held ég. Eða hvað? :o
SvaraEyða