I'm going slighty mad. Var í heilsubótargöngu áðan eins og ég reyni að fara í á hverjum degi eftir að ég frétti af konunni sem gekk á hverjum degi í heilan vetur og missti 17 kíló. Ekki það að ég sé neitt að hlaupa eftir BMI kjaftæðinu, almáttugur nei. Var náttúrulega með græjur í eyrunum svo fuglasöngurinn myndi ekki ónáða borgarbarnið of mikið og hlustaði á Greatest hits II með Queen. Einhverra hluta vegna fann ég mig alveg með þessum texta. Sem betur fer er þetta síðasta næturvaktin, ég er alveg við það að tapa mér hérna. ,,Neinei, sjúklingarnir hafa það mjög gott en þessi næturvaktari er búinn að hlaupa argandi um gangana í alla nótt."
Krossinn sem ég ber
Það er ungur maður á facebook sem hefur gaman að því að tilkynna hvaða dagur er. Það er bara fínt, þetta er falleg sál og ég læka þetta yfirleitt hjá honum . Hins vegar fékk ég sting í hjartað í dag . Á þessum degi fyrir sextán árum síðan lá ég inni á spítala og h a fði þegar verið í þrjá d aga. Það var verið að reyna að framkalla fæðingu litlu stúlkunnar minnar sem ég var gengin með 24 vikur en í sónar þremur dögum áður kom í ljós að það var enginn hjartsláttur. Stúlkan var dáin. Það átti eftir að taka tvo daga í viðbót að n á að framkalla fæðinguna. Í fimm daga gekk ég vitandi með dána barnið mitt. Hún var auðvitað búin að vera dáin lengur, ég bað um skoðun því ég hætti að finna hreyfingar. Ég veit að einstaklingur sem hefur aldrei gengið með barn, hvað þá fætt, getur skilið þetta. Að finna barnið hreyfa sig og sparka og svo hættir það. Að fæða barn og það er dauðaþögn. Við foreldrarnir vorum niðurbrotnir. Ég dró mig í hlé og grét. Pabbinn var reiður út í heiminn. Ég gat ekk
Ummæli
Skrifa ummæli